یک مطالعه تازه بر روی موش‌ها نشان داد افت مصرف یک اسید آمینه الزامی خاص، تأثیرات پیری را افت می‌دهد و حتی علتافزایش طول عمر می‌گردد. ایزولوسین با آنکه یک اسید آمینه الزامی برای بدن ما است، مصرف مقادیر بالای آن، تأثیر منفی بر بدن می‌گذارد. اکنون دانشمندان به جستوجو این می باشند که با پشتیبانی یافته‌های این پژوهش به مردم در بهبود طول عمر و کیفیت زندگی پشتیبانی کند.
بر پایه مقاله منتشرشده در Cell Metabolism، ایزولوسین یکی از سه اسید آمینه شاخه‌دار است که در بدن ما برای ساخت پروتئین منفعت گیری می‌بشود. این اسید آمینه برای بقای ما الزامی است، اما از آنجایی که سلول‌های ما نمی توانند آن را تشکیل کنند، باید از منابعی همانند تخم مرغ، لبنیات، پروتئین سویا و گوشت آن را دریافت کنیم.
تحقیقات قبلی با منفعت گیری از داده‌های یک نظرسنجی در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ از ساکنان ویسکانسین نشان داد که سطوح ایزولوسین رژیم غذایی با سلامت متابولیک مرتبط است و افرادی که شاخص توده بدنی (BMI) بالاتری دارند طبق معمولً مقادیر زیاد بیشتری از این اسید آمینه را مصرف می‌کنند.
تأثیر مقدار اسید آمینه ایزولوسین بر سلامت و طول عمر
تحول رژیم غذایی، حتی وقتی که به نیمه عمر خود رسیده‌ایم، می‌تواند تفاوت بزرگی در طول عمر و سلامت ما تشکیل کند. محققان در این پژوهش به جستوجو کشف تأثیر اسید آمینه ایزولسیون بر مقدار سلامت و طول عمر بوده‌اند.
آخرین مطالب
محققان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون برای آزمایش فرضیات خود، به گروهی از موش‌ها که از نظر ژنتیکی متنوع بودند، رژیم غذایی حاوی بیست اسید آمینه معمولی دادند؛ گروه دیگر موش‌ها از رژیم غذایی تغذیه کردند که مقدار ایزولوسین در آن کم می بود. موش‌ها در اغاز مطالعه حدوداً شش‌ماهه بودند که معادل سن یک فرد ۳۰ ساله است. آن‌ها می‌توانستند هر چه مقدار که می‌خواستند غذا بخورند، اما فقط از غذایی که برای گروه آن‌ها تعیین شده می بود.
محدودکردن ایزولوسین در رژیم غذایی علتافزایش طول عمر و سلامت موش‌ها، افت شکنندگی آن‌ها و تناسب اندام و کنترل قند خون شد. طول عمر موش‌های نر در قیاس با موش‌هایی که ایزولوسین آن‌ها محدود نشده می بود ۳۳ درصد و در ماده‌ها ۷ درصد افزایش یافت.
این موش‌ها این چنین در ۲۶ معیار سلامت، از جمله قوت عضلانی، استقامت، سطح قند خون، منفعت گیری از دم و ریزش مو، امتیاز بهتری کسب کردند. پروستات موش‌های نر در این گروه، با افزایش سن در اندازه سالم‌تری رشد می‌کرد.
این چنین موش‌هایی که غذای کم ایزولوسین می‌خوردند، به شکل قابل‌توجهی کالری بیشتری نسبت به بقیه موش‌ها دریافت کردند، اما به‌جای افزایش وزن، آن‌ها درواقع انرژی بیشتری می‌سوزاندند و بدنی لاغرتر داشتند، حتی اگر سطح فعالیت‌شان تفاوتی نداشت.
محققان بر این باورند که محدودکردن ایزولوسین در انسان، چه از طریق رژیم غذایی و چه از طریق راه حلهای دارویی، پتانسیل تشکیل اثرات ضد پیری شبیه را دارد. یقیناً تا وقتی که این فرضیه روی انسان آزمایش نشود، مطمئناً نمی‌توان آن را قبول کرد.
در سایت خبری خبرخوان آخرین اخبارحوادث,سیاسی,فرهنگ وهنر,اقتصاد و تکنولوژی,دفاعی,ورزشی,ایران,جهان را بخوانید.
رژیم غذایی یک عکس العمل شیمیایی بسیار پیچیده است و دیگر اجزای رژیم غذایی نیز می‌تواند در تشکیل این نتایج دخیل باشند. به‌گفتن مثال، محدودکردن مصرف پروتئین به طور کلی، اثرات مضری بر بدن موش و یا انسان دارد و نمی‌توان به راحتی از روی این پژوهش، به انسان پیشنهاد کرد که غذای بدون ایزولوسیون مصرف کند.
منبع