رابرت دنیرو زیاد تر به گفتن یکی از بزرگ ترین بازیگران همه دوران سینما شناخته می بشود. او به شدت به یک نام مشهور و مسلماً گانگستر مورد علاقه آمریکایی ها تبدیل شد. دنیرو زیاد تر برای همکاری های مکررش با مارتین اسکورسیزی شناخته می بشود اما در کمدی های خانوادگی نیز نامی برای خود دست و پا کرده است. رابرت دنیرو برای بازی در یک فیلم بیسبالی به نام طبل را آهسته بزن (Bang the Drum Slowly) مورد دقت قرار گرفت، اما تا زمان همکاری با اسکورسیزی که بر روی نشان دادن توانایی های بازیگری متنوع دنیرو تمرکز کرد، حرفه بازیگری این بازیگر مشهور اوج نگرفت.

محدوده بازیگری دنیرو هیچ حد و مرزی نمی شناسد، چرا که می تواند بدون زحمت بسیاری از پدر بزرگی دوست داشتنی به یک عضو مافیایی بیرحم تبدیل بشود. دلنشین اینجاست که دنیرو تنها دو جایزه اسکار به نام خود دارد، اما میراث او از هر جایزه ای که می توانست داشته باشد پیشی می گیرد. دنیرو به تازگی با ایفای نقش در فیلم قاتلان ماه گل، همکاری فرد دیگر بین او و مارتین اسکورسیزی، زیاد سریع سر و صدای بسیاری برای جایزه اسکار به پا کرده است. در ادامه این نوشته تصمیم داریم شما را با بهترین فیلم های رابرت دنیرو آشنا کنیم که رتبه بندی شده اند.

۲۰- The Mission (1986)

این فیلم که توسط واتیکان به گفتن یکی از مهم ترین فیلم های مذهبی همه دوران ها در نظر گرفته می بشود، فیلمی است نوشته رابرت بولت و به کارگردانی رولند جافه. ماموریت داستان ورود یک کشیش یسوعی به سرزمین های گورانی لندز در آمریکای جنوبی برای ترغیب کردن بومیان به مسیحیت است. این کشیش در کار خود موفق می بشود بعد از آنکه از یک تاجر برده اسبق که به جستوجو رستگاری است پشتیبانی می گیرد و بدین ترتیب در کاری که دیگران در آن ناکامی خورده اند موفق می بشود. رابرت دنیرو در اینجا نقش رودریگو مندوزا را بازی می کند، مردی که بعد از زندگی به گفتن یک تاجر برده، اکنون زندگی خود را تحول می دهد.

فیلم The Mission بعد از اکران در گیشه ناکامی خورد .با این حال، این فیلم به شدت مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جوایز بسیاری را در محافل جشنواره ای دریافت کرد؛ برنده نخل طلا در سی و نهمین جشنواره فیلم کن شد و هفت نامزدی در جوایز اسکار دریافت کرد. دنیرو در این فیلم کاملاً برجسته ظاهر شده و نقشی را بازی می کند که در ابتدا عصبانی و ترشرو است، اما به آرامی نسبت به محلی ها مهربان می بشود و به پدر گابریل پشتیبانی می کند تا ماموریت خود را به انجام رساند و وقتی که دولت پرتغال می آید تا محلی ها را به بردگی بگیرد، از آن ها دفاع می کند.

۱۹- Midnight Run (1988)

در حالی که رابرت دنیرو در سال ۱۹۸۳ توانایی کمدی خود را با پادشاه کمدی آزمایش کرده می بود، فردی نمی دانست که او در یک محیط استانداردتر چه کاری می تواند انجام دهد. فرار نیمه شب به دنیرو زمان داد تا از منطقه امن خود خارج بشود. این داستان که توسط جورج گالو نوشته و مارتین برست آن را کارگردانی کرده، دنیرو با چارلز گرودین، یافت کوتو، جو پانتولیانو و دنیس فارینا همبازی می بشود. در این فیلم، داستان جک والش را جستوجو می کنیم، یک جایزه بگیر زیاد جدی و بیرحم که توسط رییسش مامور می بشود تا یک حسابدار مافیا به نام جاناتان “دوک” ماردوکاس را اشکار کرده و به لس آنجلس بیاورد.

هیچ کس انتظار نداشت که دنیرو در یک محیط پلیسی رفاقتی خوب عمل کند. با این حال، این بازیگر هر قسمت بازی خود را به شکلی بی نقص اجرا می کند. والش با توانایی فکر می کند که این ماموریت آسان خواهد می بود، اما در ادامه فهمید می بشود که رسیدن به مقصد همراه با زندانی اش چالش برانگیزتر از چیزی است که فکر می کرد. او اف بی آی و دیگر اوباش را در تعقیب خود دارد که می خواهند دوک را در اختیار داشته باشند و برای گرفتن طعمه خود دست به هر کاری می زنند. این فیلم فوق العاده محبوب شده و سه دنباله را نیز در پی داشت، اما دنیرو و گرودین هوشمندانه عمل کرده و در دو دنباله دیگر وجود نیافتند.

۱۸- Angel Heart (1987)

قلب فرشته فیلمی به نویسندگی و کارگردانی آلن پارکر است که بر پایه رمان فرشته سقوط کرده نوشته ویلیام هارتسبرگ ساخته شده است و در نسخه سینمایی، دنیرو با میکی رورک، ستاره خوش قیافه آن دوران هالیوود همبازی می بشود. هنگامی که لوئیس سایفر مرموز و به ظاهر ثروتمند، یک کارآگاه خصوصی به نام هری انجل را برای شکار و اشکار کردن خواننده گمشده جانی فاوریت در نیواورلئان استخدام می کند، زیاد سریع خود را دچار شبکه ای از توطئه و قتل می بیند که تبدیل آشکار شدن ریشه های واقعی آنجل می بشود.

بازی در نقش شیطان برای هر بازیگر شخصیتی در هالیوود به نوعی یک رسم است. دنیرو۴۳ ساله می بود که در این تریلر روانشناختی نقش لویی سایفر مرموز را بازی کرد. در حالی که بازی او کلاسیک تر و نسبت به بازی دوستش آل پاچینو در وکیل دفاع کننده شیطان (The Devil’s Advocate) کم زرق و برق تر است، اما ضریب ترسناک بودن را به اوج می رساند.

۱۷- The Fan (1996)

هوادار فیلمی بر پایه رمانی به همین نام نوشته پیتر آبراهامز است. تونی اسکات فقید با استادی همه فیلمنامه نوشته شده توسط فوف ساتن را کارگردانی کرد. در این فیلم، ما زندگی گیل رنارد، یک فروشنده چاقوی رنج کشیده با کینه و دلخوری بزرگ و عشق زیاد نسبت به تیم سان فرانسیسکو جاینتس را جستوجو می کنیم. در این فیلم بازیگرانی چون وسلی اسنایپس، جان لگیزامو و بنیسیو دل تورو در کنار دنیرو به ایفای نقش می پردازند.

طرفداران ورزش می توانند برخی از خشن ترین و پرتنش ترین گروه ها باشند. بی علاقگی محض رنارد به هر چیزی غیر از تیمش، همسرش را فراری داده و او را از فرزندش دور کرده است. هنگامی که تیم با ستاره جدیدی به نام بابی ریبرن قرارداد امضا می کند، گیل وسواس ناسالمی نسبت به بازیکن اشکار می کند و هر بار که این بازیکن با مانعی روبه رو می بشود به قتل متوسل می بشود. هنگامی کارکرد بابی تحت تاثییر عمل های رنارد قرار می گیرد، اگر می خواهد خانواده اش را در امان نگه دارد، باید در یک بازی خاص معجزه کند.

۱۶- A Bronx Tale (1993)

به گفتن فیلمی زیاد قوی در کارنامه رابرت دنیرو، فیلم داستانی از برانکس ناولین توانایی این بازیگر در حوزه کارگردانی می بود. این فیلم که در دهه ۱۹۶۰ روایت می بشود، ما را با دردسرهای دوران نوجوانی کالوگرو آشنا می کند، پسری ایتالیایی – آمریکایی که با زرق و برق مافیا و اصول اخلاقی محککم پدر سخت کوش خود، لورنزو، که نقشش را دنیرو بازی می کند، دست و پنجه نرم می کند. در داستانی از برانکس که به نام یک داستان برانکسی نیز شناخته می بشود، ماموریت دوگانه دنیرو به گفتن کارگردان و بازیگر، سازگاری او را به نمایش می گذارد. عکس او از لورنزو به نحوه زیرکانه ای چند لایه می بود و صادقانه اجرا می بشود، در حالی که آشفتگی درونی پدری را نشان می دهد که تلاش دارد فرزندش را از حقایق هولناک منطقه نگه داری کند، و همزمان در حال کنار آمدن با معماهای اخلاقی خود است.

بعد از اکران، داستانی از برانکس برای روایت احساسی و بازی های درجه یک خود مورد تحسین منتقدین قرار گرفت. اولین توانایی کارگردانی دنیرو به گفتن یک پیروزی جشن گرفته شد، فیلمی که به طور موثری پیچیدگی های اجتماعی آن دوران را به عکس می کشید. نقطه کلیدی این فیلم اراعه صادقانه اختلافات نژادی، جرایم سازمان یافته و چالش های روزانه خانواده های طبقه کارگر دهه ۱۹۶۰ است. داستانی از برانکس به یک فیلم کالت کلاسیک دهه ۹۰ی تبدیل شده و برای داستان دلنشین، بازی های قوی و مطلب های عمیقی که منتقل می کند، مورد احترام است. بازی منظم و در عین حال تاثیرگذار دنیرو در کنار قوت کارگردانی ستودنی اش در این فیلم، جایگاه وی را به گفتن اسطوره سینمای آمریکا تثبیت می کند.

۱۵- Cape Fear (1991)

در فیلم تنگه وحشت، رابرت دنیرو نقش مک کدی را بازی می کند، یک مجرم باتجربه و زیاد خشن که می خواهد از وکیل سابقش، سم بودن (نیک نولت) انتقام بگیرد. این درام روانشناختی که توسط مارتین اسکورسیزی ساخته شده است، بازسازی فیلمی به همین نام ساخته سال ۱۹۶۳ است و حس و حال هراس و تنش را در آن نگه داری می کند. بازی دنیرو در نقش مکس کادی یکی از فراموش نشدنی ترین بازی او به شمار می رود چرا که او کاملاً خود را در این شخصیت غرق می کند و یک سایکوپات را با دقتی تکان دهنده به عکس می کشد.

قبل از کریستین بیل، دنیرو را داشتیم که برای هر فیلم تغییرات فیزیکی شدیدی را روی بدنش اجرا می کرد. وجود تهدیدآمیز دنیرو روی صفحه نمایش در این فیلم با حرکت و ظاهر سنجیده و عداوت ترسناک او تحکیم می بشود و بر توانایی اش در تحلیل و نمایش تاریک ترین جنبه های طبیعت انسان اصرار می کند. تنگه وحشت با فروش بیشتر از ۱۸۲ میلیون دلار در سراسر جهان، فیلم موفقی در گیشه می بود. این فیلم نقطه منحصر به فردی در کارنامه دنیرو است که توانایی استثنایی او را در پرداختن به نقش ها و ژانرهای گوناگون نشان می دهد. تنگه وحشت اثری ماندگار بر ژانر تریلر به جا گذاشته و با تحلیل تعلیق، انتقام و پیچیدگی های اخلاقی، منبع الهام فیلمسازان معاصر بوده است.

۱۴- Once Upon a Time in America (1984)

روزی روزگاری در آمریکا یک داستان جنایی حماسی به کارگردانی سرجیو لئونه است. این فیلم داستانی به وسعت چهار دهه را به عکس می کشد و اغاز کار گانگسترهای یهودی در شهر نیویورک، تسلط آن ها بر شهر و پیوندهای پیچیده ای که آن ها را به هم متصل می کند، نشان می دهد. داستان این فیلم که عمدتاً بر روی شخصیت های نودل (رابرت دنیرو) و مکس (جیمز وودز) متمرکز است، تصویری پر زرق و برق از آرزو، خیانت و بخشش را اراعه می دهد که همه انها در بافت اجتماعی آمریکای قرن نوزدهم بافته شده اند.

بازی آرام و ظریف دنیرو به فیلم جدیتی واقعی می بخشد و تحول عمیق شخصیت او را در طول سال ها تسهیل می کند. علی رغم دوگانگی اخلاقی در اعمال او، مخاطبان به علت بازی خوب دنیرو فهمیدن همدلانه ای نسبت به شخصیت او اشکار می کنند. روزی روزگاری در آمریکا با روایت دقیق و مضامین پر طنین رفاقت و وفاداری، جذابیتی ماندگار دارد و یک شاهکار سینمایی است. با این حال، این بازی دنیرو است که جایگاه خود را در حافظه جمعی مخاطبان حک می کند و به گفتن گواهی بر تنوع کاری و تطبیق پذیری استثنایی او به گفتن یک بازیگر عمل می کند.

۱۳- The Untouchables (1987)

برایان دی پالما در فیلم تسخیرناپذیران نمی توانست آل کاپونی بهتر از این بخواهد؛ رابرت دنیرو در این فیلم نقش این شخصیت فاسد و خلافکار افسانه ای را ایفا می کند، فردی که داخل هر اتقای که می بشود فکر می کند از بقیه باهوش تر بوده و از همه بیزار است. او شیطان محض است، فردی که مدام، هدفش وسیله را توجیه می کند. او بی رحم، فاسد، خطرناک و ترسناک است.

در حالی که دنیرو برای بازی در نقش شخصیت هایی با اخلاقیات دوپهلو مشهور است، در اینجا او یک شخصیت شرور بی نقص برای ماموریت الیوت نس و مردانش است تا در یکی از بهترین فیلم های جنایی که تا به حال ساخته شده است .دی پالما در این فیلم همان منفعت گیری ای را از دنیرو می کند که در فیلم آرواره ها از کوسه می بشود؛ او در فیلم زیاد ظاهر نمی بشود، اما هر بار که این کار را می کند، به یاد ماندنی است – همانند وقتی که یکی از مردان خودش را با یک چوب بیسبال کتک می زند و همه حاضران در سالن نظاره گر ماجرا می باشند.

۱۲- The King of Comedy (1983)

«یک شب پادشاه باشی بهتر از این است که یک عمر احمق باشی». این شعار شخصیت دنیرو، روپرت پاپکین، در فیلم سلطان کمدی است. فیلمی که دنیرو در آن نقش یک شخصیت دیوانه رقت انگیز و شگفت را بازی می کند که فکر می کند لیاقت ستاره شدن برای یک روز را دارد. به همین علت است که او اسطوره خود، جری لانگفورد (جری لوئیس) بهترین کمدین برنامه آخر شب را می رباید و می خواهد تا وقتی که خود در کانون دقت قرار نگیرد، او را رها نکند.

روپرت با این که شخصیتی پر از ناامنی، متوهم و ترسناک با رویاهای بزرگی دارد، اما بازی دنیرو تا این مدت هم علتمی بشود که برایش دل بسوزانید و یک ضد قهرمان خلق بشود پیش از این که ضدقهرمان ها دوست داشتنی باشند. سلطان کمدی جنبه تاریک تر رویای آمریکایی و شهرت را نشان می دهد، چیزی که از زمان انتشار کردن این فیلم افزایش یافته است، که علتمی بشود این فیلم تا این مدت هم سپس از چهار دهه قابل فهمیدن باشد. اگر مطرح این فیلم آشنا به نظر می رسد، به این علت است که یکی از فیلم های مارتین اسکورسیزی است که الهام قسمت جوکر ساخته تاد فیلیپس در سال ۲۰۱۹ شد.

۱۱- The Deer Hunter (1978)

شکارچی گوزن با فیلمنامه ای فوق العاده و بازی هایی تکان دهنده و احساسی، بهترین فیلم کارنامه کاری مایکل چیمینو است. بازیگران این فیلم عبارت هستند از ستارگانی همانند دنیرو، مریل استریپ، جان کازال و کریستوفر واکن. اما این شخصیت دنیرو، مایک، است که بار مهم فیلم را با تصویرسازی از غم و اندوه و این که چطور وحشت های جنگ او را برای همیشه تحول داده است، به دوش می کشد. این فیلم زندگی گروهی از دوستانی را روایت می کند که به ویتنام اعزام می شوند، این چنین روایتگر کارهایی است که این دوستان قبل از رفتن به جنگ انجام می دهند و این که زندگی چطور هر کدام از آن ها را به مسیرهای مختلفی می برد.

اگر چه مایک شخصیتی درونگراست، اما دنیرو بازی زیاد احساسی و غنی از خود اراعه می دهد. در هر نگاه، هر سکوت و هر کلمه ای که به زبان می آورد، بازیگری را می بینید که نشان می دهد چه مقدار شخصیت او در طول جنگ شکسته و صدمه دیده است، برای چیزهایی که دیده، حس کرده و در طول جنگ دیده است. او تا این مدت هم بعد از این که دیده انسان ها در زمان جنگ با انسان های دیگر چه می کنند، برای نگه داری انسانیت خود با مشکل روبه رو است. همین ناامیدی است که او را به تلاش برای نجات جان دوستش، نیک که هیچ زمان به خانه بازنگشته و بعد از فرار از مرگ ، اکنون به طور خودخواسته در جستجوی مردن است، سوق می دهد.

۱۰- Silver Linings Playbook (2012)

فیلم دفترچه امیدبخش ساخته دیوید او راسل در اقتباس سینمایی از رمان پرفروش متیو کوئیک ناظر وجود بازیگران طراز اولی است. رابرت دنیرو نقش پت ارشد را بازی می کند و اگرچه امکان پذیر این نقش یکی از بی سروصداترین نقش های او تا به امروز باشد، اما بازی او بی نقص است. در رمان اورجینال، پت بزرگ ابزاری در داستان است که برای توجیه بیماری روانی پت و عدم کنترل بر زندگی اش داخل ماجرا شده است.

در این اقتباس سینمایی، دنیرو این شخصیت را به یک مرد خانواده تبدیل می کند که با از دست دادن حقوق بازنشستگی خود روبه رو شده و بعد از مدتی بستری شدن پسرش در یک بیمارستان روانی، تلاش دارد او را در خانواده بپذیرد. راسل توانایی دنیرو را برای سخت اما دوست داشتنی بودن از طریق بازی کمدی اش به کار می گیرد. در قلب فیلم دفترچه امیدبخش داستانی در رابطه خانواده و سازگاری با شرایط بی سابقه زندگی است. دنیرو این نوشته را با تبدیل کردن پت پدر به یک پدر نچسب اما در عین حال قلب فیلم به عکس می کشد – فردی که برای زیاد ها قابل فهمیدن است اما عمیقاً به پسرش نیز اهمیت می دهد.

۹- Mean Streets (1973)

خیابان های پایین شهر، یکی از فیلم های مافیایی سبک تر اسکورسیزی، دنیرو را در نمایی متفاوت نشان می دهد. شخصیت او، جانی بوی، یک شیاد ابله است که خصوصیات و رفتارهای بدش او را هدایت می کنند. او به همه بدهکار است و نمی تواند از دردسر دوری کند، مدام به دوستش چارلی تکیه می کند تا او را روی پایش نگه دارد. دنیرو نقش جانی بوی را به گفتن یک شخصیت مکار و آب زیرکاه اما دلنشین بازی می کند که دوست دارد از راه شیرین زبانی داخل هر مکالمه ای شده یا خود را از دردسر برهاند، اما هر زمان که شرایط ایجاب کند ابایی نیز از روی آوردن به خشونت ندارد.

دنیرو در سراسر داستان شخصیت جانی بوی را با جزییات زیاد به عکس می کشد. دنی بوی برخلاف دیگر نقش های گانگستری دنیرو، یک بازنده است که نمی تواند افکار، احساسات و شرایط دیگران را فهمیدن کند و کاملاً از تعداد دشمنانی که برای رفتارهایش برای خود تشکیل کرده خبر ندارد. همانند اکثر شخصیت های منفی دنیرو، جانی بوی هم با این که به سختی موفق می بشود جان سالم به در ببرد اما به سزای اعمالش می رسد.

۸- Casino (1995)

بر پایه یک داستان واقعی، فیلم کازینو از مارتین اسکورسیزی از نظر تجزیه و تحلیل شخصیت ها سوال بسیاری از بینندگان خود نمی کند. همه دقیقاَ همان چیزی می باشند که ادعا می کنند؛ به جز جینجر که نقش او را شارون استون بازی می کرد. استون و دنیرو پویایی باورپذیر یک زوج متاهل را خلق می کنند که کاملاً دیدنی است. ایس دلش می خواهد همسرش را نگه دارد و او را خوشحال کند. از نظر دیگر، جینجر از او برای پولش راضی است و تنها همین.

کازینو در عرصه خشونت ضربه بزرگی می زند. دنیرو در نقش ایس روتستین بازی می کند، مردی که توسط مافیا برای اداره یک کازینو در نوار لاس وگاس استخدام شده است. ایس و دوست قدیمی اش نیکی کازینو را به پیروزی و رونق می رسانند تا این که فشارها بالا گرفته و مشکل اغاز می بشود. اگر چه لحظات خشونت آمیز فیلم فوق العاده می باشند، اما ازدواج بین ایس و جینجر چیزی است که باید به آن دقت کرد و یکی از دلنشین ترین قسمت های فیلم است، چون مخاطب می تواند دنیرو را در یک محیط رابطه ای ببیند.

۷- The Irishman (2019)

در سال ۲۰۱۹، سه بازیگر بزرگ برای یکی دیگر از شاهکارهای اسکورسیزی دور هم جمع شدند. رابرت دنیرو در این فیلم نقش فرانک شیران را بازی می کند، یک راننده کامیون بازنشسته و آدمکش مافیا. ایرلندی در نگاه دنیرو به گفتن یک «کار ناتمام» با دوست قدیمی اش مارتین اسکورسیزی در نظر گرفته شده است. آل پاچینو، جو پشی و دنیرو شخصیت های تاریخی واقعی را در یک فضای داستانی ساختگی بر پایه زندگی امه فرانک شیران بازی می کنند. این فیلم وقایعی را نقل می کند که از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۵ رقم خورد، وقتی که این گروه مافیایی امور مالی تعداد بسیاری از اتحادیه ها را در دست داشتند.

این به گمان زیادً آخرین فیلم مافیایی است که از اسکورسیزی و دنیرو خواهیم دید. این بازیگر نزدیک به دوازده سال تلاش کرد تا این داستان را بسازد و حتی دوست قدیمی اش جو پشی را برای آخرین فیلم از بازنشستگی بیرون آورد. او در مصاحبه ای با هالیوود ریپورتر حرف های است: « کتاب فوق العاده ای است [… ] من آن را خواندم و گفتم، مارتی، تو باید این کتاب را بخوانی چون فکر می کنم احتمالا این چیزی باشد که ما باید بسازیمش. ما کل این فرآیند را در سال ۲۰۰۷ اغاز کردیم، به این علت زمان بسیاری طول کشید».

۶- Heat (1995)

در سال ۱۹۹۵، رابرت دنیرو از جرایم سازمان یافته مافیایی فاصله گرفت و نقش رهبر گروهی از سارقان حرفه ای را در مخمصه بازی کرد. همانند دیگر نقش ها، دنیرو نقش یک بزهکار خشن را بازی می کند که در حال بازی موش و گربه در برابر وینسنت هانا (آل پاچینو)، یکی از باهوش ترین کارآگاهان قسمت جرایم سازمان یافته لس آنجلس است. این فیلم به گفتن اتفاقات سال انتخاب شد چون این دو غول بازیگری تا زمان اکران این فیلم هیچ گاه در روبه رو هم بازی نکرده بودند.

دنیرو اگرچه تا این مدت هم نقش یک بزهکار را بازی می کند، اما با اراعه برخی نکات ظریف به شخصیت خود توانسته این نقش را به جایگاه تازه و جذابی ارتقا دهد. او توانایی بسیاری در عشق دارد، اما با یک قانون زیاد سختگیرانه زندگی می کند تا آزادی خود را نگه داری کند. دیالوگ «به خود اجازه ندهید به چیزی وابسته شوید که اگر خطر را در گوشه ای حس کردید، در عرض ۳۰ ثانیه از آن بگذرید» یک دیالوگ کلاسیک است و دیالوگی است که هنگامی ایدی را رها می کند به خوبی به آن عمل می کند.

۵- Killers of the Flower Moon (2023)

انگار رابرت دنیرو و مارتین اسکورسیزی تصمیم بازنشستگی و کنار گذشتن همکاری با هم را ندارند. در اینجا، کارگردان در نهایت موفق شد دو همکار همیشگی خود را در یک داستان واحد کنار هم قرار دهد. با بازی دنیرو در کنار لئوناردو دی کاپریو، قاتلان ماه گل بر پایه کتابی به همین نام نوشته دیوید گران ساخته شده و فیلمنامه آن را خود اسکورسیزی به پشتیبانی اریک روث نوشته است.

دنیرو نقش ویلیام کینگ هیل را بازی می کند، شخصیت منفی داستان که در قالب یک نیکوکار خیرخواه برای قبیله اوسیج نهان شده است. در سال ۱۹۱۸، این گروه بومی آمریکایی به لطف ذخایر بزرگ نفت در قلمروهای خود زیاد ثروتمند شده بودند. کینگ زبان این قبیله را یاد گرفت تا با آن ها سخن بگویید کند چرا که آن ها نیاز به یک «محافظ سفید» داشتند تا معامله های آن ها را مدیریت کند. دنیرو در نقش هیل بی رحم که برای به دست آوردن همه ثروت این قبیله دست از هیچ تلاشی برنمی دارد، بازی فوق العاده ای از خود اراعه داده است.

۴- The Godfather: Part II (1974)

سری فیلم های پدرخوانده ساخته فرانسیس فورد کاپولا به راحتی به گفتن یکی از بزرگ ترین شاهکارهای سینمایی همه اعصار ماندگار شده است. دنیرو در فیلم اول برای نقش سانی تست داد اما آن را رد کرد و تصمیم گرفت به جای آن در فیلم دار و دسته ای که نمی توانست شلیک کند (The Gang That Couldn’t Shoot Straight) بازی کند. با این حال فرانسیس فورد کاپولا او را فراموش نکرد چرا که دو سال سپس با دنیرو تماس گرفت تا او را به جای مارلون براندون در یکی از بهترین دنباله های همه دوران ها یعنی پدرخوانده: تکه دوم در نقش ویتو کورلئونه جوان داشته باشد.

پر کردن جای مارلون براندو کار آسانی نیست، اما دنیرو این کار را بی دردسر انجام داد. رفتارشناسی، لهجه و حتی حالات چهره او همه انها عکس روشنی را ترسیم می کنند و پیش درآمدی را اراعه می دهند که مخاطب در فیلم اول با آن ها در قالب بازی براندو آشنا شده می بود. نقش او به گفتن ویتو کورلئونه نه تنها یک پیروزی بزرگ برای فرنچایز پدرخوانده می بود بلکه دنیرو را در نقشه پیروزی واقعی در هالیوود قرار داد.

۳- Goodfellas (1990)

جیمی کانوی یکی از بیرحم ترین شخصیت هایی است که تا به حال نوشته شده و هیچ کس بهتر از دنیرو نیست که این نوع انسان را به روی پرده بیاورد. رفقای خوب یکی دیگر از فیلم های اسکورسیزی بر پایه یک داستان واقعی است، فیلمی که هنگامی سخن بگویید از بهترین فیلم های مافیایی می بشود، نامش با پدرخوانده گره خورده است. اگر چه داستان عمدتاً حول شخصیت هنری هیل می چرخد که با بازی ری لیوتا به عکس کشیده شده است، اما دنیرو یکی از خاطره انگیزترین قسمت های این فیلم است.

جیمی کانوی از کارهای ناتمام و نادقیق خوشش نمی آید و دوست ندارد به او خیانت بشود. او دوستانش را نزدیک و حلقه درونی اش را حتی نزدیک تر نگه می دارد. دنیرو خودبینی، خشم و نگرش سوء منفعت گیری گرانه این شخصیت را به خوبی به عکس می کشد و به راحتی جیمی کانوی را به یکی از بهترین نقش هایش تا به امروز تبدیل می کند. فردی که وفادارترین شخص نسبت به شما است، همزمان اگر حس کند از خط قرمزی که به شما در رابطه عبور نکردن از آن هشدار داده عبور کنید، بدون لحظه ای درنگ شما را خواهد کشت.

۲- Taxi Driver (1976)

راننده تاکسی ساخته سال ۱۹۷۶ چیزی بیشتر از یک درام جنایی است. این فیلم شرحی از قدیمی سربازان جنگ ویتنام و سلامت روانی آن ها بعد از برگشت است. دنیرو در این فیلم در نقش تراویس بیکل بازی می کند؛ یک قدیمی سرباز که به تازگی از ویتنام بازگشته و با ادامه داستان، میل او به ارتکاب خشونت افزایش می یابد. تراویس که در ابتدا زیاد مهربان به نظر می رسد، تلاش می کند تا به گفتن یک راننده تاکسی در نیویورک زندگی نصفه نیمه ای برای خود دست و پا کند اما ناکامی می خورد، در حالی که طبیعت و سرشت او روز به روز بدتر می بشود. تراویس در روبه رو با خون آشام های پلیدی که شب ها سوار تاکسی می شوند، یک شخصیت نجات دهنده در او شکل می گیرد و حس می کند که باید خیابان های شهر را که کثیف می داند از این همه گناه و کثافت تمیز کند.

بازیگران بسیاری می باشند که شیوه بازیگری متد اکتینگ را برای ایفای نقش هایشان انتخاب می کنند، اما دنیرو این تکنیک بازیگری را به سطح جدیدی می برد. او به منظور آمادگی برای نقش تراویس، گواهینامه راننده تاکسی گرفت. دنیرو حتی یکی از ماندگارترین دیالوگ ها همه دوران را به طور بداهه گویی خلق کرد: «داری من سخن می زنی؟». مارتین اسکورسیزی در مصاحبه ای درمورد این صحنه حرف های است: « او مدام می او گفت: داری با من سخن می زنی؟ مدام تکرارش می کرد، مدام تکرارش می کرد… و دستیار کارگردان به در می کوبید و می او گفت: بسه دیگه، باید اینو تمومش کنیم و من گفتم: نه، این خوبه، این خوبه. یک دقیقه دیگر به من زمان بده. همانند یک تکنوازی در موسیقی جاز می بود. درست همانند یک نمایش تک نفره».

۱- Raging Bull (1980)

گاو خشمگین در سال ۱۹۸۰ انتشار شد، اما کاملاً به طور سیاه و سفید فیلمبرداری شد. اسکورسیزی این انتخاب را به این علت انجام داد که فکر می کرد که بدین ترتیب فیلم شانس بیشتری برای دریافت جایزه خواهد داشت و کاملاً حق با او می بود. دنیرو برای بازی در نقش جیک لاموتا، بوکسوری بین وزن که خشم و ناتوانی در گفتن احساساتش در نهایت به قیمت از بین رفتن هر آنچه برایش تلاش کرده می بود همه می بشود، برنده جایزه اسکار شد.

دنیرو هم از نظر روحی و هم از نظر جسمی برای به عکس کشیدن لاموتا خود را تحول داده می بود. کتک خوردن فیزیکی، خشونت خانگی و نفرت از خود تنها چند مورد از تم هایی می باشند که گاو خشمگین به بینندگان خود اراعه می دهد. تنها اسطوره ای همانند رابرت دنیرو می تواند انرژی با این چنین قدرتی را برای اجرای این چنین نمایش فوق العاده ای به کار گیرد. این فیلم برای همه افرادی که در ساخت آن دخالت داشتند، ضربه ای احساسی می بود چرا که دنیرو خواستار یک استراحت سه ماهه برای افزایش وزن برای نسخه مسن تر و چاق تر لاموتا شد، چیزی که جو پشی آن را فرآیندی تکان دهنده و هولناک توصیف می کند، چون دوستش در زمان اغاز مجدد فیلمبرداری زیاد ویران شده و ترسناک به نظر می رسید.