به نقل از ، امروز، ۱۵ بهمن ماه زادروز علی نصیریان است؛ هنرمندی که امسال ۸۹ ساله می‌بشود. در این سال‌ها، کم فراز و فرود زندگی را توانایی نکرده و در کنار همه کم شدن و خیزها دو باری هم طعم بازجویی را چشیده، یک بار پیش از انقلاب و در اغاز جوانی و بار دیگر دهه ۹۰ به علت بازی در اثری نمایشی که این بار دوم، دیگر یک جوانی تازه از راه نرسیده نبوده است بلکه علی نصیریانی می بود که با مویی سپید و کوله‌باری توانایی‌ به دادسرای هنر و رسانه رفت تا برخی از سوال‌ها را در باب اجرای نمایش «تانگوی تخم‌مرغ داغ» به کارگردانی هادی مرزبان جواب بدهد. توانایی ناخوشایندی می بود برایش اما لب به گله های نگشود.

حتی آن شب سرد زمستانی که در اختتامیه سی و هفمین دوره جشنواره فیلم فجر برای اولین بار به سخن آمد و باور تعداد بسیاری از ما را ناکامی که در همه این سال‌ها سیمرغی از جشنواره فیلم به خانه نبرده و به قول خودش سپس از ۴۰ سال برای بازی در فیلم «مسخره‌باز» کار همایون غنی‌زاده، سیمرغ درجه دو (نقش مکمل) گرفت، احتمالا این تنها باری می بود که سفره دلش را سپس از این همه سال برای موضوعی شخصی، باز می‌کرد. آن شب سخن دلش را زد و دلگیری‌اش را نشان داد ولی دیگر دنباله ماجرا را نگرفت و این قصه را همان جا همه کرد ولی طعم تلخ آن با ما ماند.

علی نصیریان متعلق به نسلی است که یک شبه ره پیروزی نپیموده و قله‌ها را فتح نکرده است.

او که از دوران کودکی، صدای خود را کشف کرده و شوق هنر را در خود یافته می بود، متعلق به دورانی است که تا این مدت خبری از تلویزیون نبوده است و رادیو تنها در برخی از خانه‌ها یافت می‌شد. دوره‌ای که کتابی درمورد تئاتر انتشار نمی‌شد و تنها کتاب حاضر، «هنر تئاتر» عبدالحسین نوشین می بود.

در کودکی او، تا این مدت تخت‌حوضی در عروسی‌ها و جشن‌ها اجرا می‌شد و تعزیه برای خودش جایگاهی داشت.

بعضی اوقات با مادرش زیر آواز می‌زد و تصنیف‌هایی را می‌خواند که به روی کاغذی کاهی نوشته شده می بود و به ریالی، می‌شد آنها را خرید.

جزو اولین افرادی می بود که در هنرستان هنرپیشگی مشق بازیگری کرد و بعدها به اداره هنرهای دراماتیک رفت و در همه سال‌های نوجوانی و جوانی، لحظه‌ای از شوق نایستاد. هم نوشت و هم کارگردانی کرد و بیشتر از همه هم بازیگری. ولعی داشت برای خواندن و کشف کردن ولی می‌دانست که «علم عشق در دفتر نباشد» و باید در کنار خواندن و دیدن، کار هنر را به ذوق سپرد و خلاقیت.

با شکل‌گیری موج نو سینما، او نیز همچون دیگر هم‌قطاران خود، بازی بر پرده نقره‌ای را اغاز کرد و با ترویج تلویزیون، از کسب توانایی در این مدیوم نیز غافل نشد.

کارنامه هنری او بی‌نیاز از معارفه است اما کمتر هنرمندی همانند او داریم که در اغاز ۹۰ سالگی هم چنان بتواند با ذوق و استعدادش تماشاگر را خیره کند. اما فقط او گفت و گو توانمندی هنری نیست که هنرمندان مستعد، کم نداشته‌ایم، علی نصیریان اما قدر خود را می‌داند. درمورد هر موضوعی، اظهار نظر نمی‌کند و حتی به سختی به گفتگوهای مطبوعاتی تن می‌دهد. اگر موضوعی برایش جذابیت داشته باشد، در چند جمله مختصر، نظر خود را به طور شفاف گفتن می‌کند که مثالهای آن عکس العمل به حذف درس ادبیات از کنکور است و نیز دفاع از هنرمندان سیاه‌باز در برابر نظرات غیرکاشناسانه یکی از مدیران شهرداری که سیاه‌بازان را به نژادپرستی محکوم کرده می بود.

او که یکی از اولین اعضای گروه هنر ملی به سرپرستی زنده‌یاد عباس جوانمرد است، به خوبی نشان داده که ملی بودن، تنها به انتخاب یک متن یا شیوه اجرایی نمایش ایرانی نیست بکه ملی بودن به معنی آن است که به گفتن یک هنرمند چطور و با چه کیفیتی در کنار ملت باشی.

و این این چنین است که بهار سال قبل که مهمان شب بازیگران خانه تئاتر می بود، تنها به گفتن چند جمله اکتفا کرد و او گفت: «هنگامی حال مردم خوش نیست، جشن گرفتن بی‌معنی است و خوب می بود به جای جشن، دورهمی ترتیب می‌دادیم و با یکدیگر او مباحثه می‌کردیم.»

او که زیاد گزیده در محافل هنری وجود اشکار می‌کند، اگر قرار باشد به جشنواره یا رویدادی نرود، به طور مکتوب و رسمی و در محترمانه‌ترین شکل ممکن، خود را از وجود در آن برنامه معاف می‌دارد و همه اینهاست که او را به علی نصیریان تبدیل کرده؛ هنرمندی که خطاب به نسل جوان می‌گوید که نومیدی و کم آوردن در کار هنر، جایی ندارد و باید ماند و ساخت و کار کرد ولی قدر خود را دانست و تن به پلشتی‌ها نداد.  

علی نصیریان امسال با فیلم «نوروز» در جشنواره فیلم فجر وجود دارد.

انتهای مطلب/