تا بحال گسترش‌دهندگان مختلفی بازی Doom را که نزدیک به ۳۰ سال پیش اراعه شد، روی دستگاه‌ها و پلتفرم‌های گوناگونی اجرا کرده‌اند. برخی افراد حتی این بازی را در نمایشگر عابربانک یا تاچ‌بار مک‌بوک جای داده‌اند. اکنون یک محقق زیست فناوری دانشگاه MIT توانسته است این ویدیوگیم نمادین را با منفعت گیری از باکتری‌های واقعی روده اجرا کند. درواقع او این باکتری‌ها را به پیکسل‌هایی برای نمایش این بازی تبدیل کرد.

«لورن راملان» دانشجوی دکترای دانشگاه MIT در ویدیو و پیش‌نویس مقاله خود توضیح می‌دهد که چطور توانسته بازی Doom را روی باکتری‌های E. Coli روده اجرا کند. او نمایشگری ۱ بیتی تماماً از این باکتری‌ها ساخت که یقیناً وضوح این نمایشگر تنها ۳۲ در ۴۸ پیکسل است و نباید توقع داشت که کیفیت چندانی اراعه دهد. راملان برای روشن‌شدن این باکتری‌ها از پروتئین‌های فلورسنت نیز منفعت گیری کرد.

اجرای بازی Doom روی باکتری‌های روده!

این باکتری‌ها به‌خودی‌خود این بازی را اجرا نمی‌کنند و راملان این مواد بیولوژیکی را با کدهای دیجیتال ترکیب کرده است. این باکتری‌ها به‌گفتن نمایشگری زیاد کوچک عمل می‌کنند. این چنین، نرخ فریم این نمایشگر باکتریایی به شدت ضعیف است؛ ۷۰ دقیقه طول می‌کشد تا باکتری‌ها یک فریم از بازی را پیش ببرند و هشت ساعت دیگر زمان می‌برد تا به حالت اولیه بازگردند. به‌عبارتی باید 9 ساعت صبر کرد تا یک فریم اجرا بشود و نزدیک به ۶۰۰ سال نیز طول می‌کشد تا این بازی از ابتدا تا انتها انجام بشود.

به این علت اگرچه این توانایی ۶۰۰ ساله، روان‌ترین توانایی گیم‌پلی را اراعه نمی‌دهد، اما هم چنان ایده‌ای خلاقانه است. به عبارتی این توانایی ثابت کرد که می‌توان Doom را تقریباً روی هر چیزی بازی کرد. این ویدیوگیم حتی روی نمایشگر نوارهای تست‌ بارداری، نورون‌های مغز موش‌های صحرایی و حتی داخل بازی‌های دیگر همانند دنباله آن یعنی Doom II و ماینکرافت قابل‌بازی است. درواقع از سال ۲۰۰۶ می بود که کلمه DROE یا «Doom روی هر چیزی اجرا می‌بشود» ترویج اشکار کرد و افراد گوناگون بسته به خلاقیت خود، این بازی را روی پلتفرم‌های گوناگون نصب کردند.