در دوران فوتبالم کم باخت ندیدم‌ و کم روز بد نداشتم و این چنین کم با تیمم از دور مسابقات کنار نرفتم، اما این یکی به نسبت قبلی‌ها حس زیاد بدتری داشت. یک حس بیشتر از اندازه تلخ که با گذشت یک روز از بازی تا این مدت نتوانستم با خودم بابت از دست دادن این مسابقه کنار بیایم. اول بازی هنگامی آن جام بزرگ را پشت سر ما و قطری‌ها گذاشته بودند پیش خودم فکر می‌کردم این همان کاپی است که باید در دست های ما بالا برود، ولی همه دیدید چی شد و متاسفانه نشد که بشود. اصلا دوست ندارم بگویم که تلاش خودمان را کردیم، حتی اگر اینطور بوده باشد، ما نتوانستیم این جام بزرگ را که تبدیل به آرزوی چند ساله‌مان شده می بود ببریم، به این علت حتی اگر بازی خوبی هم کرده باشیم، حرفی باقی نمی‌ماند. حتی امید ابراهیمی هم خداحافظی کرد که ناراحتی این باخت را برایمان دوچندان کرد. امید جزو افرادی می بود که این حق را داشت که شنبه شب با این جام عکس بگیرد، همانند همه ما… حیف شد، مردم گرامی ایران شما تنها و بزرگ‌ترین انگیزه ما برای دویدن، جنگیدن و بودن هستید. ما را ببخشید و بدانید که نیرومندتر برمی‌گردیم و جبران می‌کنیم.