دعای روز پانزدهم ماه مبارک رمضان + تفسیر_خبرخوان

علی باقری
9 Min Read


به گزارش خبرخوان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‌

«اللهمّ ارْزُقْنی فیهِ طاعَهَ الخاشِعین واشْرَحْ فیهِ صَدْری بإنابَهِ المُخْبتینَ بأمانِکَ یا أمانَ الخائِفین»

«خدایا در این روز طاعت بندگان خاشع و خاضع خود را نصیب من گردان و شرح صدر مردان فروتن و خداترس را به من عطا فرما، به حق امان بخشی خود ای ایمنی دل‌های ترسان.»

در فراز اوّل از دعای روز پانزدهم می خوانیم:

خدایا! امروز طاعت بندگان خاشع را نصیبم کن.

خداوند متعال نمازگزارانی را اهل رستگاری می داند که در نمازشان خاشع باشند. «خشوع» در طاعت و عبادت، جایگاه مهمی دارد. آن عبادتی مورد قیمت است که با وجود قلب و خشوع باشد و این حالتی است که از قلب بر می خیزد و احساسی است که انسان را به محضر حق می برد، جهت و مسیر را یکی می کند و دل را از هواهای دیگر می شوید و پاک می کند.

«نماز» بی خشوع همانند جسد بی جان است. مرده ای است که از او حرکتی بر نمی خیزد و کاری از او ساخته نیست. شخصی خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام رسید و عرض کرد: «عبادت من از روی خضوع و خشوع است.» حضرت فرمود: «چطور خضوعی؟!» عرض کرد: «در نماز فقط به خدا فکر می کنم و از غیر او غافل می شوم!» حضرت فرمود: «اکنون با همین حالتی که گفتی دو رکعت نماز بخوان تا من شتری به گفتن جایزه به تو عطا کنم.» آن شخص به نماز ایستاد و بعد از پایان نماز تقاضای جایزه کرد!

حضرت فرمود: «چطور نماز خواندی؟» عرض کرد: «همان گونه که حرف های بودم و به هیچ چیز جز خدا نمی اندیشیدم!» حضرت فرمود: «باز هم تأمل کن ببین در نماز چه فکری در سر داشتی؟» عرض کرد: «تنها چیزی که بعضی اوقات فکر مرا به خود مشغول می ساخت، این می بود که شتری که شما به من عطا می کنید سرخ موی است یا زرد موی؟!»

در سایت خبری خبرخوان آخرین اخبارحوادث,سیاسی,فرهنگ وهنر,اقتصاد و تکنولوژی,دفاعی,ورزشی,ایران,جهان را بخوانید.

آری، این گونه نماز از سقف خانه بالاتر نمی رود و جهت معراج مؤمن و هیچ تقربی نمی شود. چشم ها روی نقش و نگار فرش و پُشتی و دست ها بر روی محاسن و صورت مشغول است. حواس ششگانه به شش جهت گریخته اند و هرکدام کاری انجام می دهند. غصه ها و غم ها، قسط های ماهانه و گم کرده ها در نماز به سراغ انسان می آیند. نقشه ی کارهای روزانه و کسب و کار و اقتصاد و اداره و خانه و موارد دیگر، خضوع و خشوع را از انسان می گیرند و نماز بی روح تحویل انسان می دهند.

فردی که در نماز، یاد خدا را در دل داشته باشد و متوجّه جبروت او گردد، بی گمان با چشمی هراسان و قلبی خائف خدا را عبادت می کند. سجاده ای که با اشک و ناله به درگاه خدا پهن می شود و سرانجام با خون رنگین می شود، سجاده ی خاشعین و سجاده ی امیرالمؤمنین علیه السلام است. قرآن کریم در توصیف مؤمنان این چنین می فرماید:

مؤمنان در نمازشان خاشعند

امام صادق علیه السلام فرمود که خدای متعال به موسی علیه السلام فرمود:

در شب و روز، مرا زیاد یاد کن و زمان ذکر من، خاشع باش و به زمان بلایم، شکیبا باش.

هم این چنین امام صادق علیه السلام در ضمن دعا، از خداوند این چنین خواست می کند:

خدایا! به تو پناه می برم از تنی که سیر نشود و از قلبی که خاشع نگردد و از دعایی که به اجابت نرسد و از نمازی که سود ندهد

در فراز دوّم از دعای این روز مبارک، این چنین می خوانیم:

خدایا! سینه ام را به توبه ی فروتنان، فراخ ساز

«شرح صدر»، و سینه ی گشاده، حالتی از ایمان است که از توکل مطلق، بی نیازی از مردم، قوت تحمل زیاد و اراده ی محکم سرچشمه می گیرد. در این حالت معنوی انسان می تواند به جنگ مشکلات و مصائب برود. دریا دل می شود، هراس و واهمه از بین می رود. از ناکامی ها افسرده و ملول نمی شود. از مقداری یاران دلتنگ نمی گردد و از زیاد دشمن نیز نمی ترسد. مسایل جزئی دنیا و دنیاپرستان او را از مقصد باز نمی دارد و قوت روحی او، کوه مصایب را آب می کند.

در قرآن کریم، «سعه ی صدر» یکی از مواهب بزرگ و «ضیق صدر» یکی از کیفرهای الهی شمرده شده است. خداوند به گفتن یک موهبت عظیم به پیامبر خود می فرماید:

اَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَک

آیا سینه ی تو را گسترده و گشاده نساختیم.

آری، برخی افراد روحشان آن چنان باز و گشاده است که برای پذیرفتن هر واقعیتی هرچند بزرگ آمادگی دارند؛ امّا برعکس روح برخی چنان تنگ و محدود است که گویا برای نفوذ هیچ حقیقتی در آن راهی و جایی نیست.

در فراز دوّم از دعای این روز، از گشادگی سینه و تنگی آن سخن به بین آمد. افق دید افراد بی منفعت از «شرح صدر»، به زندگی روزانه محدود خواهد می بود. اگر نعمتی به آنان برسد، گویا به همه چیز دست اشکار کرده اند، و اگر کم ترین تغییری در آن اشکار شود، همه چیز را آخر یافته می یابند.

از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم پرسیدند: «شرح صدر چیست؟» فرمودند: «نوری است که خدا در قلب هر کس بخواهد می افکند و در پرتو آن، روح او گسترده و گشاده می شود». پرسیدند: «آیا نشانه ای دارد که با آن شناخته شود؟» فرمود: «آری، نشانه اش، دقت به سرای جاویدان و دامن برچیدن از زرق و برق دنیا و آماده شدن برای مرگ است، پیش از آن که مرگ فرا رسد.»(۱)

ائمه معصومین علیهم السلام اسوه صبر و مقاومت و سعه صدر می باشند؛ چون هرکدام در زمان خود با مصیبت های گوناگونی دست و پنجه نرم کردند و کینه و عداوت های دشمنان، کوچک ترین تأثیری در ادامه ی راهشان نداشت.

به گفتن نمونه، حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام، با همه ی وجود از ولایت علی علیه السلام دفاع کرد و مصیبت ها را یکی بعد از فرد دیگر به جان خرید و بر تاثییر همین مصیبت ها می بود که در سنین جوانی به دیدار ایزد شتافت، اما خم به ابرو نیاورد.

همان گونه که در ابتدا اشاره شد، این شرح صدر و حالت فوق العاده به دست نمی آید، مگر این که در انسان تحول حاصل شود و آن نیز به وسیله ی توبه همراه با فروتنی است.

در فراز آخر از دعای این روز مبارک، می خوانیم:

ای ایمنی دل های ترسان!

چون خداوند متعال، «غفار الذنوب» است، دل های وحشت زده از عذاب قیامت، بی کسان، سرگشتگان، خسته دلان و فراریان را پناه و امان می دهد.

آری، خداوند متعال امان و محل امنیت است، نقطه ی اتّکا و امیدواری اهل ایمان است؛ آنان که از عذاب خداوند و آتش دوزخ ترسانند، به او پناه می برند.

 

انتهای مطلب/

دسته بندی مطالب
اخبار کسب وکار

اخبار تکنولوژی

اخبار اقتصادی

اخبار فرهنگ وهنر

اخبار تکنولوژی

اخبار سلامتی



منبع
Share This Article