با این حال، به علت تنوع زیاد در اندازه ذرات و DNA در خون، شناسایی آن ها دشوار بوده است. به تازگی محققان دانشگاه دوک راهی برای آزمایش سیستماتیک چگونگی تعامل این ذرات با سیستم ایمنی بدن تشکیل کرده اند. محققان با منفعت گیری از ذرات ریز در اندازه‌های اشکار و اتصال رشته های DNA با طول های خاص به آنها و قرار دادن این ساختار در معرض کمپلکس‌های حاصل از سلول‌های ایمنی امکان پذیر فهمیدن اساسی محققان از این بیماری ها را افزایش دهند.

کریستین پین، استاد مهندسی مکانیک و علوم مواد می‌گوید: « رویکرد ما مسیر سلولی که علتپاسخ صدمه‌زا به این ذرات هیبریدی می شود، را شناسایی کرد و نشان داد که DNA محصور به سطوح نانوذرات از تخریب توسط آنزیم ها محافظت می شود. ما فکر می کنیم این نتایج زیاد مهم است و پایه و مبنا مطالعات آینده را راه اندازی می دهد.»

در حالی که DNA طبق معمولً درون هسته سلول می باشند، هنگامی که سلول ها می میرند یا توسط ویروس ها و باکتری ها مورد دعوا قرار می گیرند، زیاد تر داخل جریان خون خواهد شد. در حالی که به آنها “DNA بدون سلول” حرف های می‌شود عمر کوتاهی داشته و به شدت تجزیه خواهد شد، اما در برخی از افراد و موقعیت ها، این رشته‌ها می تواند زمان زمان طویل تری دوام داشته باشند. در این پروژه سطح بالای DNA بدون سلول با شدت علائم لوپوس ربط نشان داد.

اولین مشاهده مهمی که تیم تشکیل کرده می بود این می بود که DNA متصل به نانوذرات از آنزیم های دگرگون کننده محافظت می شود. این گروه معتقد است آنزیم‌ها امکان پذیر به DNA دسترسی اشکار نکرده باشند تا آنها را از بین ببرند. نتایج نشان داد که ماکروفاژها با تشکیل سیگنال های التهابی برای دیگر سلول‌ها، به کمپلکس‌های ذرات DNA جواب خواهند داد، که این نوشته مشخصه تعداد بسیاری از تعداد بسیاری از بیماری های خود ایمنی است. آن‌ها این چنین نشان دادند که این جواب از طریق یک مسیر سیگنالینگ خاص به نام CGAS-STING تشکیل می شود.