۲۱ آوریل ۱۹۹۸، مأموریت کاسینی هویگنس پرواز از نزدیکی زهره را اغاز کرد. همان گونه که برنامه‌ریزی شده می بود، فضاپیما ۲۸۴ کیلومتر بالاتر از سطح زهره پرواز کرد.

به علت مسافت زهره (۱۳۶ میلیون کیلومتر)، سفر سیگنال‌های رادیویی به زمین هفت دقیقه طول کشید.

کشش گرانش زهره به فضاپیما سرعتی در نزدیک به ۷ کیلومتر در ثانیه داد که به کاسینی هویگنس پشتیبانی کرد تا در ژوئیه ۲۰۰۴ به زحل برسد.

فضاپیما با خروج از زهره با سرعتی بیشتر از ۱۴۱,۰۰۰ کیلومتر در ساعت نسبت به خورشید حرکت می‌کرد.

منفعت گیری از گرانش سیارات

کاسینی هویگنس سه پرواز شبیه دیگر با پشتیبانی گرانش انجام داد: یک‌بار دیگر با زهره در ژوئن ۱۹۹۹، زمین در آگوست ۱۹۹۹ و مشتری در دسامبر ۲۰۰۰.

همه پروازها از کشش گرانشی سیارات مقصد منفعت گیری کردند تا شدت بیشتری را به سفینه برای پشتیبانی به رسیدن‌ به زحل بدهند.

ابزارهای علمی روی فضاپیما در طول پرواز به‌جستوجو صاعقه در جو زهره بودند و رادار روی سفینه برای آزمایش سیگنال برگشتی از سطح سیاره فعال شد.

دستاوردهای کاسینی هویگنس

فرود هوینگس روی قمر تیتان، اولین فرود پیروزی‌آمیز روی قمری دورافتاده‌ محسوب می‌شد.

هوینگس با کشف باران، رودخانه و دریاهای قمر تیتان، شبه‌زمینی بودن آن را قبول کرد. کاسینی نیز اطلاعات بسیاری درمورد حلقه‌های زحل و قمرهایش جمع‌آوری کرد.

مطابق این اطلاعات، حلقه‌های زحل فعال و پویا می باشند و سازه‌های عمودی نیز در آن وجود دارند.

این چنین قمر انسلادوس توده‌های یخی فعال و اقیانوسی در زیر سطح خود نهان کرده است. کاسینی از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۱ روی طوفان‌های بزرگ شمالی زحل تحقیق کرد و وجود گردبادهای غول‌پیکر در دو قطب آن را قبول کرد.

۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، کاوشگر کاسینی بنابر تصمیم ناسا، به درون جو زحل سقوط کرد و بخشی از سیاره‌ای شد که بیشتر از یک دهه را مشغول مطالعه‌اش می بود.