تحقیقات تازه ربط معنی‌داری بین شراکت در ورزش با شدت کم تا متوسط و افت مقدار افسردگی اشکار کرده است.

محققان دانشگاه آنگلیا راسکین (ARU) یک بازدید جامع از مطالعات در سراسر جهان انجام دادند که به بازدید پتانسیل فعالیت بدنی برای مداخله در سلامت روان می‌پرداخت.

این تحلیل که در مجله Neuroscience and Biobehavioural Reviews انتشار شد، نشان داد که فعالیت بدنی خطر ابتلا به افسردگی را تا ۲۳ درصد و اضطراب را تا ۲۶ درصد افت می‌دهد. ربط قوی بین فعالیت بدنی کم و متوسط، که شامل فعالیت‌هایی همانند باغبانی، گلف و پیاده‌روی می‌شد، و افت خطر افسردگی یافت شد. با این‌حال، این تأثیرات در ورزش‌های با شدت بالا چندان مشاهده نشد.

فعالیت بدنی این چنین به‌طور قابل توجهی با افت خطر ابتلا به بیماری‌های روانی شدید، از جمله افت روانپریشی یا اسکیزوفرنی تا ۲۷ درصد همراه می بود.

نتایج هم در مردان و هم در زنان، در گروه‌های سنی گوناگون و در سراسر جهان یکسان می بود.

«لی اسمیت»، نویسنده مهم پژوهش و پروفسور بهداشت عمومی در دانشگاه آنگلیا راسکین (ARU)، او گفت:

«پیشگیری موثر از عوارض مشکلات سلامت روان، به‌گفتن یک چالش بزرگ از اهمیت بسیار‌ای در حوزه سلامت عمومی برخوردار است. این شرایط می‌تواند پیچیده باشد و نیازمند یک رویکرد چند جانبه برای درمان است. فرایند درمان امکان پذیر با مداخلات دارویی، روان درمانی و تغییرات سبک زندگی همراه باشد.»

اثرات شدت فعالیت بدنی بر افسردگی، نیاز به دستورالعمل‌های دقیق ورزشی را برجسته می‌کند. ورزش با شدت کم تا متوسط می‌تواند سلامت روان را از طریق عکس العمل‌های بیوشیمیایی بهبود بخشد. درحالی‌که ورزش با شدت بالا امکان پذیر عکس العمل‌های مرتبط با استرس را در برخی افراد بدتر کند.

اذعان به تفاوت‌ها در عکس العمل افراد به ورزش برای استراتژی‌های مؤثر سلامت روان حیاتی است و مشخص می کند که هر پیشنهاد‌ای برای فعالیت، باید به‌طور خاص برای فرد تنظیم شود.

این حقیقت که حتی سطوح پایین تا متوسط فعالیت بدنی می‌تواند برای سلامت روان سودمند باشد، اهمیت اختصاصی‌ای دارد. چون این سطوح از فعالیت امکان پذیر برای افرادی که می‌توانند تغییرات کوچکتری در سبک زندگی خود تشکیل کنند، بدون این که حس کنند نیاز به یک برنامه ورزشی با شدت بالا دارند، قابل دستیابی‌تر باشد.