سوخت گیری هوایی چه مقدار طول می کشد؟_خبرخوان

نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان های هوایی در گسترش دیدنی برد جت های جنگی، بمب افکن ها و هواپیماهای راهبردی علتمی شود که نیروی هوایی به مقدار قابل توجهی برای زمان وقتی طویل تر در آسمان باقی بماند. سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، طبق معمولً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که شدت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می کند، در ادامه طبق معمولً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان حمایتمی‌کنند.

با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیروهای جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بازدید دقیق تر سوخت گیری هوایی می پردازیم و دقیقا بازدید می کنیم که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط گوناگون چه مقدار طول می کشد.

یک مرور کلی

قبل از بازدید فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در رابطه خود سوخت رسان هایی هوایی بدانید. در حالی که تعداد بسیاری از نیروهای هوایی از پلتفرم های سوخت گیری هوا به هوا منفعت گیری می کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.

به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که طبق معمولً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر بسیاری سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده همه تانکرهای هوایی زیر را در اختیار دارد:

این هواپیماها همه انها یک مقصد منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع گوناگون هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-130J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپترها و دیگر روتورها از نیروهای عملیات اختصاصی حمایتمی‌کند. تانکرهای هوایی بزرگتر همانند KC-135 Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده های سنگین بهینه سازی شده اند.

فرآیند سوخت گیری هوایی

سوخت‌گیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست چون بیشتر از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش پیروزی آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه بعد از اختراع پرواز سنگین تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر پایه ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای فرد دیگر که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.

با این حال، این فرآیند به شدت همانند سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اغاز دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های زیاد پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای پیروزی آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای مقداری برای اشتباه باقی می گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری ملزوم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر اغاز می‌شود، و زیاد تر جت ها فقط ده متر یا مقداری زیاد تر از هم فاصله خواهند داشت.

این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم گوناگون برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom  یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می شود، که اجازه می دهد تا یک خط بین دو هواپیما تشکیل شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت سختی از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می شود.

سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش این چنین می تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت تشکیل کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، همه عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و شدت سوخت را مطابق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می کند و هواپیما زمان کوتاهی بعد از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می داد ربط خود را با سوخت رسان قطع می کند. در نتیجه، جای شگفتی نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.

برای هواپیماهای بزرگتر، کل فرآیند طبق معمولً نزدیک به ۱۰ دقیقه طول می کشد که برای بمب افکن های بین قاره ای همانند B-52 Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، به گمان زیادً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.

آینده سوخت گیری هوایی

آینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک الزام زمان سوخت‌گیری سریع تر و سریع تر خواهد می بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی تشکیل می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به مقصد تعداد بسیاری از نیروهای هوایی تبدیل شده است و ایرباس A330 MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معارفه کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با افت قابل دقت تعداد ماموریت های مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص عکس پیشرفته ای را انجام می دهد تا موقعیت های فضایی هر دو هواپیما را به شدت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.

بر پایه گزارش ها، این سیستم تا این مدت برای منفعت گیری در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست های بیشتری وجود دارد تا مطمعن حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.