به گزارش خبرگزاری برنا؛ تقریبا ۳ ٪ از مبتلایان به دیابت نسبت به انسولین عکس العمل آلرژیک دارند. تیمی از محققان آلمانی به تازگی روی گسترش نانوذراتی پرداختند که می‌تواند به این افراد پشتیبانی کند.

این انسولینی که محققان طراحی کرده‌اند، فقط در اندام مقصد آزاد می‌شود آن هم هنگامی مقدار pH از مقدار قلیایی حاضر در خون مقداری منحرف شود. این سیستم حمل و نقل مولکولی این چنین می‌تواند به گفتن پلتفرمی برای انتشار کردن دیگر داروهای حاضر در بدن دقیقاً در محل مقصد منفعت گیری شود.

این یک رویای قدیمی در دنیای داروسازی است؛ این که بتوان ماده‌ای فعال را دقیقا در یک نقطه اشکار از بدن که زیاد تر مورد نیاز است، رهاسازی کرد. به گفتن مثال، یک داروی سرطانی به طور مستقیم به بافت تومور داخل شود. این کار عوارض جانبی دارو را بر روی دیگر اندام‌ها به حداقل می‌رساند و ضمانت می‌کند که حداکثر تأثیر خود را در بافت مقصد داشته باشد. این مفهوم تحویل موثر دارو نامیده می‌شود. ماده فعال واقعی در یک ماده حمل و نقل بسته‌بندی شده و به این ترتیب به بدن داخل می‌شود. بعد از رسیدن به مقصد، یک محرک خاص (به گفتن مثال مقدار اکسیژن یا مقدار pH) ضمانت می‌کند که دارو آزاد شود.

این گروه تحقیقاتی مفهومی به نام کابین دارویی را اراعه داده است، که می تواند به اختصاصی برای مبتلایان به دیابت سودمند باشد.

حساسیت به انسولین نادر است. اما برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ هیچ جایگزینی برای تجویز دارو وجود ندارد. در این افراد، هر بار که انسولین تزریق می‌شود، پوست اطراف محل تزریق عکس العمل آلرژیک مشخص می کند و متورم می‌شود، دچار خارش شده و بافت صدمه می‌بیند. این گروه به انسولین نقاب نانویی زدند تا بدن فهمید وجود آن نشود. برای این کار از یک پلیمر مصنوعی منفعت گیری کردند.

در این فناوری کمپلکسی حاوی انسولین و پلیمر ساخته می‌شود که از طریق رگ به بدن تزریق می‌شود. پلیمرها از زنجیره بلندی راه اندازی شده‌اند که می‌توانند قابل برنامه‌دهی باشند. پلیمری که این گروه انتخاب کرده قابل تجزیه بوده و از دو قسمت آب دوست با قابلیت انحلال و ارامش در خون و یک قسمت برای بارگزاری انسولین، ساخته شده است.

تعامل الکترواستاتیک بین بارهای مثبت و منفی ضمانت می‌کند که این ذرات ابعادی در حد ۴۰ نانومتر داشته باشند.

انتهای مطلب/