شیرین‌کننده مصنوعی سوکرالوز (Sucralose) که در تعداد بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌های بدون کالری یافت می‌شود، توسط بدن ما تجزیه نمی‌شود و بعد از دفع از طریق فاضلاب به دریاها راه می‌یابد؛ اکنون یک پژوهش تازه مشخص می کند که این ماده به میکروارگانیسم‌های حاضر در انتهای شبکه‌های غذایی آبزی صدمه می‌رساند.

بر پایه گزارش ScienceAlert، به حرف های محققان دانشگاه فلوریدا انسان نمی‌تواند سوکرالوز را تجزیه کند و تعداد بسیاری از میکروارگانیسم‌ها نیز این چنین می باشند و به‌طورکلی این ماده به‌راحتی تجزیه نمی‌شود. هنگامی نیز این ماده بعد از مصرف از طریق فاضلاب به دریاها سرازیر می‌شود، می‌تواند بر میکروارگانیسم‌های مهم تأثیر بگذارد.

تأثیر شیرین‌کننده مصنوعی بر میکروارگانیسم‌های آبزی

محققان برای بازدید تأثیر شیرین‌کننده‌های مصنوعی بر میکروارگانیسم‌ها، مثالهایی از آن‌ها را از آب شیرین و شور جمع‌آوری کردند و در معرض غلظت‌های گوناگون سوکرالوز در آزمایشگاه قرار دادند. اندازه‌گیری‌های تعداد سیانوباکتری‌ها و دیاتومه‌ها (Diatom) در این مثالها بعد پنج روز نشان داد که این شیرین‌کننده مصنوعی به‌وضوح روی آن‌ها تأثیر داشته است.

تعداد سیانوباکتری‌ها در قیاس با گروه‌های کنترل در آب شیرین وقتی که در معرض سوکرالوز قرار گرفتند افزایش یافت، اما در آب شور کمتر شد. درمورد دیاتومه‌ها، محققان ناظر افت تعداد آن‌ها در آب‌های شیرین و آب شور بعد از اضافه‌شدن سوکرالوز بودند. محققان دریافتند که این تأثیر در آزمایشات آب شیرین زیاد تر بوده است. این گمان وجود دارد که دیاتومه‌های آب شیرین سوکرالوز را با یک ماده مغذی دیگر نادرست بگیرند.

اگرچه این پژوهش تأثیرات طویل مدت سوکرالوز را بازدید نکرده، اما بدیهی است که اکوسیستم‌های طبیعی با ورود این شیرین‌کننده مصنوعی از طریق فاضلاب، اعتدال خود را از دست خواهند داد. این خطر وجود دارد که جمعیت دیاتومه‌ها به‌طور کامل از بین برود. دیاتومه‌ها یکی از تولیدکنندگان اولیه در اقیانوس‌ها و تنظیم‌کننده‌های حیاتی چرخه‌های کربن و اکسیژن می باشند. افت آن‌ها می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی بر کل شبکه غذایی از پایین به بالا تأثیر بگذارد.

نتایج پژوهش محققان در نشریه Environmental Monitoring and Assessment انتشار شده است.