به گزارش خبرگزاری برنا، سعید شهرابی فراهانی تحلیل‌گر مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت: سابقه قبلی آمریکا و رژیم صهیونیستی ثابت کرده است که در خصومت با جمهوری اسلامی ایران؛ دولت حسن روحانی، شهید آیت الله رئیسی و حتی دکتر مسعود پزشکیان برایش تفاوتی ندارد و برای تضعیف یا نابودی دستاوردهای کاربردی هسته‌ای ایران از هیچ نقشه و کاری فروگذار نیست و از هر آنچه که توان اتمی سرزمین را دچار اختلال کند، مضایقه ندارد. به عبارت دیگر آمریکا و صهیونیست‌ها هر چه در آستین داشته‌اند رو کرده‌اند و اگر نتوانسته‌اند به کلیت سامانه هسته ای ایران صدمه جدی داخل کنند به آن معنی نیست که نخواسته‌اند .بلکه به علت سیاست‌های مدبرانه و حکیمانه رهبرمعظم انقلاب حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای ( مدظله العالی) نتوانستند.

سیاست خارجی از دو ابزار عمده منفعت می‌گیرد: میدان یا زور و دپیلماسی یا مذاکره؛ طبق معمولً برای نیل به مقصد این ابزارها را به گفتن مکمل همدیگر به کار می‌گیرند و از هیچکدام صرفنظر نمی‌شود. شرورهای منطقه نیز از این قاعده بی خبر نبوده لیکن به علت بحران بقا و معضل دائمی امنیت، کاری به جز چنگ و دندان نشان دادن از آنها ساخته نیست. به این علت محتاج عناصری است که فقدان «ابزار مکمل» را برای او پر کنند.

به نظر می‌رسد چماق «عمل خودسرانه صهیونیست‌ها» و دست چدنی آمریکایی‌ها بالای سر مذاکرات آتی گرفته شده تا امتیازگیری حداکثری از ایران توسط «بازیگر نقش مکمل» رقم بخورد. انگارً بین دشمنان منطقه‌ای و فرامنطقه‌‍ای ایران اسلامی تقسیم کار خوبی انجام گرفته است تا بازی را از مرحله «برجامِ ملزوم ولی ناکافی» به مرحله بعدی بکشانند. در کنار این نوشته، جریان نفوذ با دمیدن در شیپور بحران زدگی سرزمین، ارعاب مردم و القای مضمون «برجام تنها راه نجات»؛ بستر ملزوم را برای سختی خردکننده بر دولت چهاردهم و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران فراهم می‌کند.

نگارنده از قضاوت در رابطه چند و چون و کمّ و کیف مذاکرات اینده و نتایج آن صرف نظر می‌کند، اما گفتن این مسئله و هشدار را الزامی می‌داند که مطابق سیاست‌گذاری انجام یافته، برجام فقطً در رابطه مسائل برنامه هسته‌ای است و نه زیاد تر.

احتمالا عناصر وابسته به شبکه نفوذ می‌پندارند که با حقّه‌ی «نعل وارونه» و رد گم کردن؛ قادر می باشند به نیابت از بازیگر نقش مکمل؛ دستور کارهای جدیدی را برای مذاکرات در افکار عمومی داخلی جا انداخته و با تاکتیک‌های دوقطبی‌سازی و شرطی‌سازی؛ کم کم به تثبیت نگرش مزبور و الزام مسئولین ارشد برای تحول جهت‌گیری اصولی سیاست‌گذاری‌های کلان نظام بپردازند. در روبه رو، دستگاه‌های مسئول و ذی مدخل در فرایند مبارزه با نفوذ جریانی برای اشکار نمودن آثار این خوش خیالی و توهم؛ عجله‌ای ندارند: وقتی که میوه برسد، با کوچکترین اشاره‌ای خودش خواهد افتاد!

انتهای مطلب/