در همین ابتدا می‌خواهم پافشاری کنم که سی سالگی یک رسانه، خبری با شکوه و امیدوار‌کننده است، برای همین به همه اهالی رسانه و به همه آنهایی که با تکیه بر کارکرد رسانه‌ها، در راستای تحکیم بنای گسترش می‌کوشند، تبریک می‌گویم.

ما امروز ایستاده‌ایم و ناظر سی سالگی روزنامه‌ای با نام با شکوه «ایران» هستیم؛ کم اتفاقی نیست. رسانه‌ها، در کمترین مقیاس خود، او گفت‌و‌گو را در بطن گسترش نهادینه می‌سازند و برای پیشرفت و پیشبرد رویای خلاق آبادانی، شفافیت و نو شدگی را تکلیف می‌کنند.

باید قدر رسانه‌ها را دانست، آنقدر که ثانیه‌ای فراموش نکنیم، آنها آمده‌اند تا بی‌پیرایه، خواستن ها، شدن‌ها، ماندن‌ها و راهکار‌های عبور زندگی از پیچ و خم‌های عبوس جامعه و سیاست را واکاوی کنند. این کنکاش اگر آزادنه و در زمان‌های وزین سیاست‌گذاری‌های کلان به رسمیت شناخته شود و به یک روشمندی معقول نیز دست یابد، قطعاً گامی بزرگ برای گسترش برداشته خواهد شد.

در تشبیه و تمثیل می‌توان او گفت که رابطه بین رسانه و گسترش، ربط بین نور و رشد گیاهان را تداعی می‌کند. زندگی گیاهان بدون نور اگر تداوم هم یابد در فرسودگی، چیرگی و پژمردگی خواهد گذاشت. برای پیشرفت و دست یافتن به موقعیت‌های برتر و ممتاز زندگی نیز رسانه‌ها می‌توانند، چون نور ایفا‌گر نقشی نزدیک باشند. بدون آنها قطعاً گسترش دچار خمودگی خواهد شد.

بر همین مبنا هنگامی روزنامه ایران به سی سالگی می‌رسد باید بالندگی او را تبریک او گفت و تداومش را به فال نیک گرفت. این روزنامه با گفتن رسانه دولت شناخته می‌شود که یقیناً این وابستگی ذاتی چیزی از نقش رسانه بودن او کم نمی‌کند. به عبارتی دیگر در اغاز چهارمین دهه از عمر روزنامه ایران ما باید این نگاه را در خود متبلور کنیم که جامعه ایران روزنامه‌ای را هر روز می‌بیند که ابتدا رسانه است و سپس کارفرمایی دارد که در پاستور سکان اجرایی سرزمین را در دست گرفته است. این چنین برداشتی این حقیقت را درونی می‌سازد که رسانه‌ها قبل از هر برون داد از فعالیت‌های خود باید بدانند که رسانه می باشند و کنش‌گری اشکار و قابل تعریفی دارند.

در عصر «رسانه‌های کارکردگرا» این مفهوم‌شناسی از رسانه‌ها می‌تواند پشتیبانی بزرگی برای پروژه پیشرفت در هر کشوری محسوب شود. رسانه‌های کارکردگرا فارغ از وابستگی‌های ذاتی خود، مبتنی بر‌ایده‌های سازمانی که دارند، تلاش می‌کنند تا نتیجه کار ان‌ها به راهبرد‌هایی برای باز کردن گره‌های گسترش ختم شود. به معنی دیگر همه رسانه‌ها در زمانه‌ای که ما از رسانه‌های کارکردگرا به گفتن پرژه‌ای تازه و علمی از تعریف رسانه سخن می‌گوییم، به توانمندی‌های مدرنی تبدیل خواهد شد که با منفعت گیری از قابلیت‌های حرفه‌ای خود تلاش می‌کنند کارکرد‌های تازه‌ای رابرای متولیان اجرایی گسترش شکل‌بندی کنند. این کارکرد‌های تازه بیرون از کش و قوس‌های سیاسی و اجتماعی، تنها یک مقصد دارند و آن هم دست‌یابی به امکانی است که خیر عمومی را در صدر اهداف خود قرار می‌دهد. این روشمندی هیچ تنازع بقایی را در مکانیزم همیشگی و متداول رسانه‌ای رد نمی‌کند.

درواقع رسانه‌های منتقد و یا همراه سیاست‌گذاری‌های دولتی و یا هر نوع فرد دیگر از‌ایده‌های سازمانی در بستر رسانه‌ای یک سرزمین، با استاندارد‌های فکری خود به کنش‌گری رسانه‌ای ادامه می‌دهد، منتهی جهت‌گیری‌های کاری مبتنی بر روشی خواهد می بود که رسانه‌های کارکردگرا را به امری نوین برای روزگار ما تبدیل کرده است. از این منظر جدا از آن که‌امید دارم همه رسانه‌های سرزمین بتوانند راهکار سنج و راهبردساز برای گسترش ایران باشند، این‌امید را نیز در خود زنده نگه می‌دارم که روزنامه دولت هم بتواند همانند همیشه ابتدا بخواهد که یک رسانه باشد و سپس بتواند فعالیت‌های دولت را آنگونه که هست (و نتایجی را که طلب می‌کند) برای جامعه ایران نقل کند.

در دنیای امروز، کارکردگرا بودن تکلیفی عمومی برای همه رسانه‌های مدرن است. اگر ما به این باور رسیده‌ایم که رسانه‌ها، یکی از ارکانی مهم گسترش محسوب خواهد شد، بدون شک باید به سمتی حرکت کنیم که کنش‌گری رسانه‌های ایرانی نیز مرز‌های این دستور العمل علمی و اجرایی را پشت سر بگذارد. باشد تا در آینده‌ای نزدیک روی سکوی‌ایستاده باشیم که رسانه‌های ما با هر نوع چشم و شناسه‌ای به افقی خیره‌ای شده‌اند که کارکردش ساخت قله‌ای رفیع برای گسترش ملی باشد.

امروز می‌تواند تکیه بعضی اوقات گسترده برای این چنین روشمندی بی‌نظیر و افتخاری بزرگ برای فردا باشد. سی سالگی «ایران» را از این منظر و با این آرزو باز هم از صمیم قلب تبریک می‌گویم.