به گزارش خبرنگار فرهنگی ، امروز او گفت و گو تبلیغات و آگهی‌های بازرگانی در رسانه‌ها از جایگاه بالاتری برخوردار است. چرا که فضای‌مجازی، شبکه‌های اجتماعی و بسترهای دیگر رسانه‌ای، تبلیغات را به طرقِ مختلفی پخش می‌کنند. یکی با بیلبوردهای جعلی، یکی زمان و بی‌زمان و اجباری و برخی هم ترجیح خواهند داد از اختلال اینترنت منفعت گیری کنند و همیشه باشند.

اما در این بین انتظار می‌رود حداقل رسانه‌های صدامحور یا آگهیِ منحصر به خودشان را پخش کنند و یا حداقل آنها با نوشته تبلیغات، اصولی و منطقی برخورد کنند. همان گونه که معاون صدا چندی پیش در او گفت‌وگویی به این مسئله اشاره کرده می بود: «طبیعی است که رادیو کششِ پخش آگهی‌ها را همچون تلویزیون ندارد، عنصر در تلویزیون او گفت و گو بصری و عکس است و زیاد از خلأهای تبلیغی را می‌‌پوشاند اما در رادیو مدام عنصر خیال را داریم که محتوامحور است، از این جهت همان تبلیغاتی که روی آنتن شبکه‌های تلویزیونی می‌رود و او گفت و گو تبلیغی را از دریچه عکس به مخاطب القا می‌کند، نباید در رادیو پخش شود، اشکال ما این است همان آگهی پخش‌شده از طریق تلویزیون، بعضاً در رادیو تکرار می‌شود.»

دقت به این مسئله الزام دارد؛ آگهی‌های بازرگانی که ویژگی‌ای رادیویی ندارند نباید جایگاهی در رادیو داشته باشند، در واقع اشکال کار در همین جا است؛ چون مخاطبی که در حقیقت می‌شنود با مخاطبی که از طریق تصویرسازی آگهی‌ تلویزیونی را می‌بیند، متفاوت است.

برخی از شنوندگان، بعضاً با عمده این آگهی‌ها آشنایی دارند چون در تلویزیون به‌صورت بصری با آن تبلیغ، ربط گرفته‌اند اما مخاطبی که این آگهی را ندیده باشد برای او شگفتی‌آور خواهد می بود، به همین خاطر آگهی‌ای برای پخش از رادیو مطلوب است که عناصر رادیویی در ساخت آن لحاظ شده باشد.

احتمالا یکی از انتقادهای جدّی به آگهی‌های بازرگانی رادیو در برنامه‌های پرشنونده‌ای باشد همین مسئله باشد. فرد شنونده با نوعی از تبلیغات و آگهی بازرگانی روبه رو می‌شود که نمی‌تواند آن را فهمیدن کند، چون نمی‌تواند در فضای رادیو این نوع تبلیغ و فضای اسپانسری (مشارکتی) را بپذیرد، این مسئله اشکال زیاد جدّی است که نوعِ جنس و فرم و محتوای تبلیغ را باید بر پایه فضای رادیو و تلویزیون درست انتخاب کنند.

ناگفته نماند که فضای آگهی‌های بازرگانی در صداوسیما قدری از تجمّل و اغواگری فاصله گرفته اما تا ای کاش مدیران تازه در این عرصه و تصمیم‌گیران و سیاستگذاران عرصه تبلیغات در رسانه ملّی، قدری تحول را چاشنیِ ریل‌گذاری‌هایشان کنند. با آگهی‌های بازرگانی رادیو، رادیویی برخورد شود؛ بیلبوردهای تازه و اصطلاحاً جعلی سر از سریال‌های قدیمی درنیاورد و زیاد از زمان‌نشناسی‌های فرد دیگر در نوعِ تبلیغات تلویزیونی اتفاق نیفتد.

این نوع یادداشت‌ها پیروِ انتقادها و اعتراض‌های مکرری است که برخی از شنوندگان و مخاطبان داشته و دارند. مدیران در رادیو و تلویزیون باید به سمت آگهی‌هایی بروند که هم تبلیغ را به درستی انجام دهد و هم تبدیل به بدسلیقگی نشود.

این عبارت زمان‌نشناسی یا به‌تعهدی تبلیغات آزاردهنده، بعضی اوقات علتمی‌شود مخاطب محتوا و آن جذابیت برنامه‌ای را که پیگیری می‌کرد در پی این تعدد آگهی‌ها و طویل‌شدن‌شان، اصطلاحاً «گم» کند.

انتهای مطلب/