به گزارش گروه رسانه ای شرق؛ آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چه احساسی داشتید هنگامی نوزاد بودید؟ اما هر چه مقدار هم که تلاش کنید، نمی‌توانید جزئیات آن را به یاد بیاورید؟

در ادامه این نوشته آمده است: تحقیقات تازه مشخص می کند که مشکل این نیست که شما از دوران نوزادی هیچ خاطره‌ای ندارید، مشکل این است که امکان دسترسی به آن‌ها را در بزرگسالی اشکار نمی کنید.

این مطالعه که روز پنجشنبه در مجله Science انتشار شد، ۲۶ نوزاد در محدوده سنی ۴.۲ تا ۲۴.۹ ماه را مورد بازدید قرار داد. این نوزادان به دو گروه سنی تقسیم شدند: کمتر از ۱۲ ماه و ۱۲ تا ۲۴ ماه.

در طول این آزمایش، نوزادان در دستگاه fMRI قرار گرفتند و مجموعه‌ای از تصاویر منحصر‌به‌فرد را به زمان دو ثانیه مشاهده کردند. محققان تصمیم داشتند فعالیت هیپوکامپ را ثبت کنند—بخشی از مغز که با احساسات، حافظه و سیستم عصبی خودمختار مرتبط است.

دکتر نیک ترک-براون، نویسنده مهم این مطالعه و استاد گروه روانشناسی در دانشگاه ییل، در ایمیلی او گفت:

«هیپوکامپ ساختاری عمیق در مغز است که با راه حلهای استاندارد قابل مشاهده نیست، به این علت ما ناچار شدیم رویکرد جدیدی برای انجام آزمایش‌های حافظه در نوزادانی که داخل دستگاه MRI می باشند، گسترش دهیم.»

او گفت که این نوع تحقیق طبق معمولً در حالی انجام می‌شود که نوزادان خواب می باشند، چون آن‌ها زیاد تکان می‌خورند، نمی توانند دستورالعمل‌ها را جستوجو کنند و تمرکز کوتاهی دارند.

تحلیل فعالیت هیپوکامپ

بعد از وقفه‌ای مختصر، نوزادان دو عکس را به‌صورت هم‌زمان مشاهده کردند: یکی از تصاویری که قبلاً دیده بودند و فرد دیگر تصویری تازه. محققان حرکات چشمی نوزادان را جستوجو کرده و بازدید کردند که به کدام عکس زیاد تر نگاه می‌کنند.

اگر نوزادی زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به عکس آشنا می‌کرد، نشان‌دهنده این می بود که آن را برای آورده و حافظه‌اش فعال شده است. اما اگر هیچ ترجیحی نشان نمی‌داد، به گمان زیادً حافظه‌اش تا این مدت به‌خوبی گسترش نیافته می بود.

دکتر سیمونا گتی، استاد گروه روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، که تحقیقاتش بر گسترش حافظه در کودکان تمرکز دارد، او گفت: «حرکات چشمی در صدها مطالعه در رابطه حافظه نوزادان منفعت گیری شده است. نوزادان به چیزهایی نگاه می‌کنند که برایشان دلنشین است و محققان سال‌ها است که از این حرکت خودجوش برای کسب اطلاعات در رابطه کارکرد حافظه منفعت گیری می‌کنند.»

بعد از جمع‌آوری داده‌های اولیه، تیم تحقیقاتی اسکن‌های fMRI نوزادانی را که عکس آشنا را زیاد تر نگاه کرده بودند، با آن‌هایی که هیچ ترجیحی نداشتند، قیاس کرد. در این آزمایش‌ها، اگر نوزاد روی صفحه تمرکز نمی‌کرد، بیشتر از حد حرکت می‌کرد یا زیاد پلک می‌زد، نتایج از مطالعه حذف شد.

یافته‌های کلیدی

نتایج نشان داد که هیپوکامپ زمان ذخیره‌سازی خاطرات در نوزادان بزرگ‌تر فعال‌تر می بود. علاوه بر این، تنها نوزادان بزرگ‌تر فعالیتی در قشر اوربیتوفرونتال نشان دادند—بخشی از مغز که در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با حافظه و شناخت نقش کلیدی دارد.

دکتر لیلا داواچی، استاد روانشناسی در دانشگاه کلمبیا، که در این مطالعه شراکت نداشت، او گفت: «چیزی که درمورد حافظه در بزرگسالان یاد گرفته‌ایم این است که اطلاعاتی که ما طبق معمولً در حافظه ثبت و ذخیره می‌کنیم، مواردی می باشند که برای ازمایش ها ما زیاد مهم می باشند. شگفت‌انگیزترین مسئله در رابطه این مطالعه این است که فرآیندهای ثبت حافظه در هیپوکامپ نوزادان را برای محرک‌هایی که از نظر آن‌ها اهمیت خاصی ندارند، به‌وضوح مشخص می کند.»

اگرچه تا این مدت اشکار نیست که چرا فرآیند ثبت حافظه در نوزادان بالای ۱۲ ماه نیرومندتر به نظر می‌رسد، اما به گمان زیادً این قضیه به علت تغییرات عمده‌ای است که در بدن آن‌ها رخ می‌دهد.

ترک-براون گفت: «مغز نوزاد در این دوره تغییرات بسیاری را از نظر ادراک، زبان، توانایی‌های حرکتی، فرآیندهای زیستی و دیگر جنبه‌ها توانایی می‌کند، از جمله رشد سریع هیپوکامپ.»

او و تیمش در حال بازدید این می باشند که چرا مغز قادر به بازیابی این خاطرات اولیه در دوران بزرگسالی نیست. اما گمان می‌زنند که امکان پذیر هیپوکامپ در دوران نوزادی نتواند اطلاعات ذخیره‌شده را با “کلمات کلیدی مناسب” برای بازیابی جستجو کند، چرا که نحوه توانایی نوزاد از آن خاطره با نحوه پرداز