کمال ابراهیمی کاوری: منطقه آزاد اروند با در اختیار داشتن دو بندر راهبردی خرمشهر و آبادان، مجاورت با بازار بزرگ عراق و برخورداری از زیرساخت‌های صنعتی و ارتباطی، یکی از با اهمیت ترین قطب‌های بالقوه گسترش صنعتی در جنوب غرب ایران به‌ شمار می‌رود. اما سوال اساسی این است که آیا این ظرفیت‌ها به بالفعل تبدیل شده‌اند یا هم چنان در حصار اسناد و آرشیوها باقی مانده‌اند؟

جهش صنعتی در منطقه آزاد اروند، بیشتر از آنکه یک شعار باشد، ضرورتی اقتصادی و راهبردی است؛ ضرورتی که در جواب به نیازهای تازه سرزمین برای تنوع‌ بخشی به صادرات، اشتغال‌زایی پایدار و تحکیم پیوندهای اقتصادی فرامرزی باید به‌ طور جدی در دستور کار قرار گیرد. با دقت به زمان کم‌ نظیر دسترسی به بازار عراق و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، منطقه اروند می‌تواند به پایگاه تولیدی – صادراتی تبدیل شود، به‌شرط آنکه الزام های این جهش به‌ درستی شناخته و اجرایی شوند.

از جمله برتری‌های تحقق این جهش می‌توان به تشکیل زنجیره قیمت افزوده در صنایع پایین‌دستی پتروشیمی، گسترش صنایع غذایی و بسته‌بندی صادراتی، احیای کارخانجات متروکه، و جذب اندوخته‌گذاران صنعتی ایرانی و خارجی با بسته‌های حمایتی هوشمند اشاره کرد. در عین حال، از بین بردن مانع ها بروکراتیک، تسریع در فرآیندهای صدور مجوز، به‌ کارگیری نیروهای متخصص و چند زبانه، و راه‌اندازی پنجره واحد خدمات اندوخته‌گذاری از جمله عمل هایی است که باید به‌ صورت جدی جستوجو شود.

توانایی مناطق آزاد موفق در جهان مشخص می کند که تشکیل رقابتی و صادرات‌ محور، بدون رویکرد فناورانه، بدون دقت به گسترش منبع های انسانی و بدون وجود قسمت خصوصی توانمند مقدور نیست. اروند نیز باید با الگوبرداری بومی از این تجارب، به‌ سوی صنعتی‌ سازی هوشمند و صادرات‌ محور حرکت کند.

در نهایت، جهش صنعتی در اروند نیازمند اراده مدیریتی، شراکت قسمت خصوصی و مطمعن سازی اقتصادی است. تنها با حرکت از”ظرفیت” به “عمل” است که منطقه آزاد اروند می‌تواند نقش واقعی خود را در نقشه اقتصاد ملی و منطقه‌ای ایفا کند؛ نقشی فراتر از یک منطقه مرزی، به‌ مثابه موتور گسترش صنعتی و صادراتی جنوب غرب ایران.

انتهای مطلب/