مراد کاویانی‌راد استاد جغرافیای سیاسی دانشگاه خوارزمی، با اشاره به محدودیت‌های طبیعی مناطق جغرافیایی او گفت: هر منطقه یک ظرفیت محیطی اشکار دارد که شامل جمعیت، فعالیت و سازه است. تهران در نیمه دهه ۷۰ به سقف ظرفیت خود رسید و هر آنچه بعد از آن افزوده شد، بار اضافی بر محیط می بود. تهران امروز شهری پر از چالش های متأثر از جمعیت زیاد است و به لحاظ اندوخته های آبی توان افزایش جمعیت یا بارگذاری تازه ندارد.

وی با انتقاد از نگاه‌های سطحی به نوشته آب افزود: برخی فکر می‌کنند بحران جاری نتیجه چند سال کم‌بارشی است، در حالی که مشکلات جاری حاصل دهه‌ها بی‌توجهی به حقیقت‌های اقلیمی است. حتی اگر با راهکارهای مختصر‌زمان امسال بحران آب را مدیریت کنیم، سال آینده مجدد با شدتی زیاد تر بازمی‌گردد. باید کارگروه‌های تخصصی برای فراهم آب کلانشهرها راه اندازی شود و نوشته به‌صورت بنیادی و زیرساختی حل شود.

کاویانی‌راد این چنین پافشاری کرد که هیچ استانی در سرزمین مازاد آب برای انتقال به استان‌های دیگر ندارد و در ادامه گفت: با شرایط اقلیمی جاری، انتقال آب پایدار نیست. باید قوانین و برنامه‌های اجرایی بر پایه امکانات واقعی سرزمین طراحی شود.

این استاد دانشگاه با اشاره به سهم نزدیک به ۹۰ درصدی کشاورزی در مصرف آب او گفت: الگوی گسترش ایران نباید بر کشاورزی محکم باشد. ما ناچار به واردات برخی محصولات خواهیم شد. فناوری‌های کشاورزی در ایران زیاد قدیمی است و همین علتهدررفت نیمی از منبع های آبی می‌شود؛ روندی که در هیچ سرزمین فرد دیگر دیده نمی‌شود.

نویسنده کتاب چالش آب تهران در ادامه به قضیه مهاجرت به کلانشهرها پرداخت و تصریح کرد: منع مهاجرت مغایر با قانون اساسی است. نزدیک به ۷۵ درصد جمعیت سرزمین شهرنشین می باشند و تهران و شهرهای شبیه مدام مهاجرپذیر بوده‌اند. نمی‌توان مردم را از مهاجرت برای بهبود شرایط اقتصادی منع کرد، اما تنها راه‌حل حاضر تمرکززدایی از کلانشهرها، گسترش اقتصاد دریامحور و هدایت جمعیت به سواحل جنوبی سرزمین است. اگر شیرین‌سازی آب در برتری قرار گیرد و اقتصاد ساکنان این مناطق بر دریا محکم باشد، می‌توان امیدوار می بود که بخشی از بحران آب مدیریت شود.

انتهای مطلب/