کمال ابراهیمی کاوری: در دنیای امروز که برندها و سازمان‌ها برای بقاء و برتری نیازمند او گفت‌ و گو با مخاطبان خود می باشند، نقش زبان در روابط عمومی از یک ابزار ارتباطی صرف، فراتر رفته و به یک مؤلفه راهبردی تبدیل شده است.

زبان، به‌مثابه”رسانه نخستین”، مسوول انتقال مفاهیم، شکل‌ دهی به افکار عمومی و مدیریت چهره بیرونی سازمان است. آن‌چه یک مدیر روابط عمومی می‌گوید – یا نمی‌گوید – نه‌ تنها نشان‌ دهنده سیاست‌های ارتباطی سازمان، بلکه گاه نمایانگر عمق بینش و بلوغ نهادی اوست.

امروزه، در عرصه رقابت‌های اقتصادی، فرهنگی و حتی سیاسی، پیروزی یک نهاد تا حد بسیاری در گرو توانایی آن در گفتن شفاف، محترمانه، دقیق و در عین‌ حال قانع‌ کننده‌ی مطلب‌های خود است.

زبان سازمانی باید ضمن نگه داری هویت برند، قابلیت سازگاری با مخاطب را نیز داشته باشد، به‌اختصاصی در عصر دیجیتال، که مرز بین زبان رسمی و زبان تعاملی باریک‌تر شده است.

یکی از چالش‌های بزرگ در روابط عمومی‌ها، فقدان زبان استاندارد در روبه رو با رسانه‌ها و افکار عمومی است. عدم انسجام واژگانی، شعارهای کلیشه‌ای، لحن‌های متناقض، و حتی خطاهای نگارشی در تعداد بسیاری از خروجی‌های رسانه‌ای سازمان‌ها دیده می‌شود. این ضعف زبانی، فارغ از نیت اولیه، به‌ راحتی به افت مطمعن عمومی منجر می‌شود.

در مناطق حساس همانند مناطق آزاد تجاری و صنعتی، زبان نقش دو گانه‌ای ایفاء می‌کند؛ از یک‌سو باید بومی‌گرا باشد و مخاطب محلی را فهمیدن کند و از نظر دیگر باید بین‌ المللی فکر کند و توان برقراری ربط مؤثر با اندوخته‌گذاران خارجی، گردشگران، رسانه‌های جهانی و نهادهای بین‌المللی را داشته باشد. در این بین، تسلط به زبان‌های خارجی، آشنایی با آداب کلامی بین‌فرهنگی و توانایی در تدوین متون چند زبانه به ضرورتی انکارناپذیر بدل شده است.

نباید فراموش کرد که در مشکلاتها، این زبان است که پیش و بیشتر از هر عنصر فرد دیگر داخل عمل می‌شود. عکس العمل به موقع، لحن همدلانه، شفافیت واژگان و صداقت در گفتن می‌تواند سازمان را از موج‌های رسانه‌ای نجات دهد و حتی آن را به الگوی پاسخگویی تبدیل کند.

بر همین مبنا، روابط عمومی‌های موفق، تیم‌های ارتباطی خود را نه‌ تنها در توانایی‌های فنی، بلکه در حوزه‌های زبان‌شناسی کاربردی، نگارش حرفه‌ای، او گفت‌ و گو با رسانه و سبک‌های ارتباطی چند منظوره توانمند می‌سازند.

در نهایت، زبان در روابط عمومی نه یک ابزار جانبی، که قلب تپنده سازمان در عرصه عمومی است و هر چه این قلب منسجم‌تر، سالم‌تر و پُر توان‌تر بتپد، سازمان پویاتر و مؤثرتر در افکار عمومی وجود خواهد یافت.

انتهای مطلب/