به گزارش برنا، مدیرگروه شنوایی شناسی دانشگاه علوم پزشکی شیراز او گفت: بعد از فشارخون و آرتریت، پیرگوشی سومین مشکل پزشکی عمده در سالمندان محسوب می شود.

دکتر «افسانه دوستی» افزود: اگرچه عوامل خطر غیر قابل تحول همانند سن، ژنتیک، نژاد و جنسیت در این مورد نقل است، اما عوامل خطر قابل تغییری هم وجود دارد که می توان با دقت به آنها و پرهیز از روبه رو با آنها، این روال در دستگاه شنوایی را به تاخیر انداخت.

وی قرار گرفتن در معرض صدا (نویز)؛ سیگار کشیدن؛ تروما (ضربه و صدمه) و استرس را از جمله مهم ترین عوامل موثر بر تشکیل پیرگوشی گفت.

دکتر دوستی با اشاره به این نوشته که برخی بیماری ها یا عوامل خطر می توانند علتایجاد یا تشدید افت شنوایی در سنین بالا شوند، اظهار کرد: از جمله این بیماری‌ها می توان به بیماری های مغزی_عروقی، بیماری‌های قلبی_عروقی، دیابت نوع دوم، افت کارکرد شناختی، سختی خون بالا، کلسترول بالا، هیپوکسی یا دیابت شیرین اشاره کرد.

نقش شنوایی شناسی در پشتیبانی به مبتلایان به پیرگوشی

این دکترای تخصصی شنوایی شناسی ضمن گفتن این که شنوایی شناس با انجام برسی های شنوایی، نوع و درجه کم‌شنوایی را تعیین کرده و در مسیر مداخله (درمان) قدم بر می دارد، در ادامه گفت: تجویز وسایل پشتیبانی شنوایی از جمله سمعک و آموزش بهبود توانایی‌های ارتباطی، آموزش خانواده و محیط به فرد سالمند پشتیبانی می کند تا بتواند با شرایط تازه، سازگار شود.

به حرف های عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، کم‌شنوایی درمان‌نشده، می تواند عوارض روانی و اجتماعی از جمله حس تنهایی، افسردگی، اضطراب و انزوای اجتماعی را به جستوجو داشته باشد؛ از طرفی شواهد حاضر در سال های تازه، نشان می دهد که کم‌شنوایی در سالمندان با کم شدن شناختی و افزایش خطر زوال عقل مرتبط است، به این علت مداخلات شنوایی، می تواند در افت شدت این روال پشتیبانی‌کننده باشد.

دکتر دوستی فرمود: شنوایی شناس می تواند با آموزش تمرین های تعادلی به فرد در بهبود اختلالات تعادلی ناشی از مشکل در گوش داخلی و سیستم عصبی مرتبط با آن پشتیبانی کرده و از مشکل زمین خوردن به گفتن یکی از مسائل مهم و شایع در سلامت عمومی سالمندان که می‌تواند عوارض جدی و بعضی اوقات جبران‌ناپذیری داشته باشد، جلوگیری کند.