به گزارش خبرنگار فرهنگی ، ۱۳ فروردین سال ۱۳۹۸ خبر رسید که جمشید مشایخی بزرگ سینما، تلویزیون و تئاتر از بین ما رفت. خبری که زیاد شوکه‌کننده می بود و برخی هم دوست داشتند این یک افتراِ سیزده باشد. اما خبر حقیقت داشت و برای اولین بار این خبر را سام مشایخی فرزندش خبرداد.

چند سال سپس و در آخرین روز از تعطیلات نوروزی سال ۱۴۰۳ این بار یک خبر تلخ دیگر در ۱۳ فروردین‌ماه کامِ جامعه هنری و علاقه‌مندان به هنر را تلخ کرد؛ خبر درگذشت رضا داوودنژاد بازیگر خاطرانگیز سینما و تلویزیون برمی‌گشت.

بازیگری که در طول چند سال تازه چندین دفعه به علت مشکلات ناشی از عفونت و نارسایی کبد در بیمارستان بستری شد و سرانجام در بیمارستان بوعلی سینای شیراز هم از دنیا رفت.

او از یک خانواده هنری داخل عرصه سینما، تئاتر و تلویزیون شده می بود و آخرین سکانس زندگی‌اش در بیمارستان شیراز و در سن ۴۴ سالگی رقم خورد. احتمالا این مسئله هم در فضای‌مجازی مورد نظرِ کاربران قرار گرفته در نوعِ خودش دلنشین دقت باشد «۱۱ سال سپس از درگذشت خواهرِ همسرش یعنی عسل بدیعی که در ۴۴ سالگی و ۱۲ فروردین دارفانی را وداع او گفت، رضا داوودنژاد شوهر خواهر او در ۴۴ سالگی و ۱۳ فروردین‌ماه با صحنه روزگار وداع کرد.»

چندین دفعه تعداد بسیاری نام رضا داوودنژاد را با علیرضا داوودنژاد و محمدرضا داوودنژاد نادرست گرفتند اما همه این نام‌ها جزو هنرمندان صاحب‌نام سینمای‌ ایران‌اند. یکی پدر و فرد دیگر عموی داوودنژادِ فقید است. احتمالا در کنار محمدرضا که آثار بزرگی در سینمای ایران در مقام بازیگر از خودش به جای گذاشته، مردم قاب‌های خاطرانگیزی را از کارگردانی علیرضا داوودنژاد در مصائب شیرین تا کلاس هنرپیشگی به نظاره نشسته‌اند.

اما دور از انصاف است بگوییم رضا داوونژاد به واسطه علیرضا داوودنژادِ پدر توانست در سینما و تلویزیون سری از سرها بلند کند. چرا که قرار گرفتنِ او در موقعیت‌های طنز، اکشن و درام در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی نمی‌تواند فقطً با خواست و پیشنهاد پدر آن‌قدر خوب از آب درآید. این چنین ماندگاری رضا داوودنژاد در کارهای ماندگار تلویزیونی و سینمایی هم زیاد نمی‌تواند با پیشنهاد اتفاق بیفتد.

او جزو هنرمندانی است که جلوی دوربین تعداد بسیاری از کارگردانان صاحب‌نام سینما و تلویزیون ایفای نقش کرد و در روبه رو دوربین پدر فیلم‌های مهمی یعنی مصائب شیرین، «بچه‌های بد» و «کلاس هنرپیشگی» را توانایی کرد. اما اولین کار او سال ۱۳۶۵ به نام «بی‌پناه» است.

رضا داوودنژاد یکی از بازیگرانی است که این حرفه را از دوران کودکی و ۶ سالگی اغاز کرده است؛ فیلم بی پناه اولین فیلم سینمایی او می بود که در سال ۱۳۶۵ و به کارگردانی پدرش ساخته شد اما سپس از آن رضا تا سن ۱۸ سالگی به علت تمرکز روی درس و تحصیل در هیچ فیلمی بازی نکرد.

«مصائب شیرین»، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت و نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر شد و دعوت برای وجود در جشنواره سینمایی فوکوئوکای ژاپن را برایش به ارمغان آورد.

«بچه‌های بد»، وجود مؤثر وی را در فیلم‌های پدرش به جستوجو داشت. او در این فیلم، فیلمنامه نویس، بازیگر، دستیار کارگردان و برنامه‌ریز است. در «بانوی کوچک» (مهدی صباغ‌زاده) به گفتن بازیگری پول‌ساز به بدنه حرفه‌ای سینمای سرزمین معارفه شد و در مستند «روزگار ما» ساخته رخشان بنی‌مطمعن، وجود در عرصه‌های روشنفکرانه سینمای ایران را توانایی کرد.

رضا داوودنژاد در «مصائب شیرین» عیار فرد دیگر از بازیگری خود را به رخ مخاطبان کشاند؛ در «هشت پا» و «هوو» به نحوی دیگر روی پرده نقره‌ای ظاهر شد. اما در «چپ دست»، «تیغ زن»، «نیش زنبور»، «همه چی آرومه»، «دردسر بزرگ» و «زن‌های شگفت‌انگیزند» آن روی داوودنژادِ فقید را می‌بینیم که طنازی می‌داند و راه و رسم خنداندن مردم را خوب آموخته است.

در «مرهم»، «کلاس هنرپیشگی»، «رضا»، «لامینور»، «بیرو» و «خیابان‌های آرام» مجدد به سینمایِ جدّی‌ برمی‌گردد. اما مدام در این سال‌ها او تنوعی از ژانر را در کارنامه خودش به یادگار گذاشته است. سال‌هایی هم پرتلاشی او را در تلویزیون شاهدیم. از «پشت کنکوری‌ها»، «باغچه مینو» و «زندگی به شرط خنده» جزو طنزهای نوستالژی به حساب می اید تا کارهای جدّی‌تری که رفته رفته در کارنامه داوودنژاد خودش را نشان داد.

یقیناً وجود جدّی رضا داوودنژاد در سریال‌های تلویزیونی با افتِ وزن او همراه شد. چندی بعد از «پنچری» که جزو سریال‌های کمدی خاطرانگیز تلویزیون به حساب می اید او با «سپس از آزادی» به تلویزیون برگشت. سریال درامی که محمدعلی باشه آهنگر آن را ساخت. «از سرنوشت۴»، «شهباز» و «نیکان» جزو آخرین کارهای او برای تلویزیون به شمار می‌روال.

او هم به سبکِ برخی از سلبریتی‌های دیگر در رئالیتی‌شوهای نمایش‌خانگی همان «شب‌های مافیا» ردپایی از خودش به جای گذاشت. اما در سال‌های تازه به علت بیماری و به تعبیرِ خودش فیلمنامه‌های تکراری و دلنشین نبودن برخی از آثار کمتر جلوی دوربین سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی حاضر شد.

داوودنژاد فقید در سال ۱۳۹۱ بعد از گذراندن دوران لاغریِ سخت برای اولین بار در بیمارستان لاله بستری شد و نیاز به پیوند کبد اشکار کرد و این اتفاق افتاد. از همان روزهای نخست هم تحت مراقبت پزشکان قرار گرفت.

او بعد از انجام این جراحی سر صحنه فیلمبرداری سریال «فراموشی» از حال رفته به قسمت مراقبت‌های اختصاصی بیمارستان منتقل شد، اما متأسفانه با وخامت حالش به کما رفت و اینجا می بود که پزشکان از کار افتادگی کبد او را تشخیص دادند و او به شکلی اورژانسی برای پیوند کبد به شیراز منتقل شد.

در سال‌های بازیگری و زندگی شخصیِ او کمتر حاشیه‌ای را ناظر بودیم که پایِ رضا داوونژاد را به رسانه‌ها بکشاند به جز خبر از بیماری و بستری شدنِ او در بیمارستان و تشییع عسل بدیعی که خواهر همسرِ او می بود. اما یک عکس العمل به «زخم‌کاری۲» او را در صدرِ خبرها قرار داد. او با این مطلبِ مجازی صدای یکی از نویسندگان این سریال را هم درآورد:

«تو یه رستوران قدیمی زیاد خوب، هم غذای بد خوردیم و هم مالیات بر قیمت افزوده اضافه الکی دادیم…»

اما جواب زشت و ناپسند علی بحرینی از نویسندگان این مجموعه اتفاق تلخی را تشکیل کرد؛ او نوشت: «آقازاده‌ای که از شش سالگی در فیلم‌های پدرش بازی کرده و تا همراهی با بهرام بیضایی و داریوش مهرجویی پیش رفته، اما نهایتاً به خروجی مطبوعی نرسیده اکنون میانبر زده و می‌خواهد با آویزان شدن به طناب زخم کاری۲ تبدیل به شاخ مجازی شود. تقصیر کار محمدحسین مهدویان است که به ذهنش نرسید برخی از کاراکتر‌های زخم کاری۲ می‌توانند راننده‌هایی بی‌دیالوگ داشته باشند که نقش‌هایشان را این چنین آقازاده‌هایی بازی کنند. اگر مهدویان خلاق می بود. این شازده هم حال بهتری داشت.»

اگر به همهِ دوران زندگی شخصی و بازیگری او که در این گزارش مروری بر آنها شد دقت کنیم این مسئله وجود دارد رضا داوودنژاد یک هنرمند با اخلاقی می بود که هیچ‌زمان تلاش نمی‌کرد با تشکیل حاشیه و گروه‌های اصطلاحاً «فن‌پیج» به هر طریقی فیلم سینمایی و سریال تلویزیونی داشته باشد. مسئله دیگر تشکیل تفاوت‌هایی است که می‌توان در ایفای نقش او در کارهای گوناگون سینمایی و تلویزیونی را به وضوح دید؛ او می‌تواند روزی طنازِ خوبی باشد در سریال ۹۰ شبی تلویزیون ایفای نقش کند، روزی در کار معمایی و ماجرایی و روزی هم با یک سریال امنیتی و جاسوسی روی آنتن تلویزیون باشد.

آخرین سکانسِ زندگی او روز قبل رقم خورد و او برای همیشه با صحنه روزگار خداحافظی کرد؛ خبرگزاری تسنیم درگذشت این هنرمند سینمای ایران را به خانواده وی و جامعه هنری تسلیت می‌گوید.

انتهای مطلب/