به گزارش خبرگزاری برنا؛ گروهی ازمتخصصان دانشگاه امیرکبیر با منفعت گیری از سلول‌های مزانشیمی و نانو ذرات، هیدروژلی برای ترمیم استخوان‌های از دست رفته اراعه کردند که از قابلیت رهایش اکسیژن و یون منیزیم برخوردار است.

مینا ملکی در این باره او گفت: در بیماری سرطان استخوان، سپس از جراحی تومور، قسمت خالی در ساختار استخوان‌ها تشکیل می‌شود و یا به علت سوانح جاده‌ای بخشی از استخوان‌ها از دست می‌روال. برای پر کردن این قسمت‌های خالی، نیاز به پیوندهای استخوانی است.

وی با گفتن این که این پیوندهای استخوانی، از بدن خود فرد یا افراد کاندید گرفته می‌شود، اظهار کرد: این استخوان‌های پیوندی دریافت شده از بدن دارای محدودیت‌های بسیاری می باشند؛ چرا که نمی‌توان از استخوان‌های فرد، قسمت بسیاری برداشت و از نظر دیگر پیوند استخوان از بدن فرد دیگر تبدیل بعد زدن بافت توسط سیستم ایمنی و در نهایت عفونت‌های گسترده می‌شود.

ملکی خاطر نشان کرد: به منظور تسلط بر این محدودیت‌ها، مهندسی بافت با ساخت داربست‌ها و با پشتیبانی از سلول‌های بنیادی در تلاش است تا از قابلیت اختلاف و تبدیل سلول‌های بنیادی به استخوانی منفعت ببرد.

مجری مطرح با اشاره به اجرای مطرح تحقیقاتی در این عرصه گفت: ما در این مطالعات با منفعت گیری از مواد طبیعی و ارزان قیمت و در دسترس بومی سرزمین، یعنی پیله‌های ابریشم و بیوپلیمر طبیعی الژینات، موفق به ساخت یک هیدروژل شدیم که هنگامی در دمای ۳۷ درجه سانتی‌گراد یعنی دمای بدن قرار گیرد، تبدیل به ژل شده و می‌تواند کاملا داخل حفره خالی را پر کند.

به حرف های وی این هیدروژل در واقع یک محیط امن برای سلول‌های بنیادی است چرا که این سلول‌ها از بافت‌های چربی استخراج شده است و درون هیدروژل قرار گرفته است.

این دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر خاطر نشان کرد: طراحی مهندسی این هیدروژل به طوری است که به سلول‌های بنیادی تا زمان تشکل شدن رگ‌ها، اکسیژن به بافت می‌رساند. از طرفی یون منیزیم که کنترل شده انتشار می‌شود علتتمایز سلول‌های استخوانی می‌شود. ما برای این نوشته نانوذره منیزیم پراکسید را با روشی ساختیم که در شرایط پیچیده بدن به شکل کنترل شده به اکسیژن و منیزیم تبدیل شوند.

وی با اصرار بر این که برای ساخت حامل‌هایی که این نانوذرات رو در داخل هیدروژل‌ها نگهداری کنند از یک روش کاملا تازه منفعت گیری شد، یاداور شد: این روش در عین سادگی مواد مورد منفعت گیری در حامل نیز کاملا با بدن و سلول‌ها سازگارند و سپس از زمان زمان انتشار کردن مواد، کاملا از بین رفته و مواد سمی از خود به جا نمی‌گذارند.

ملکی با اشاره به نحوه ساخت این هیدروژل او گفت: در مرحله اول، نیاز به ماده‌ای داشتیم که هم به سلول‌ها اکسیژن مناسب و کافی رساند هم سلول‌ها را ترغیب به ساخت سریع تر رگ‌های خونی کند که در نهایت از منیزیم پراکسید منفعت گیری کردیم. یون منیزیم می‌تواند سلول‌های بنیادی را ترغیب به اختلاف به سلول استخوانی و ساخت رگ‌ها کند. از طرفی اکسیژن رسانی هم با منفعت گیری از همین نانوذرات صورت می‌گیرد.

مجری مطرح با گفتن این که این نانوذرات برای این که به مقدار دلخواه و مورد نیاز سلول، این مواد را فراهم کنند باید به شکل اختصاصی‌ای ساخته می‌شدند، اظهار کرد: اما چالش بعدی ساخت یک حامل مناسب برای این نانوذرات می بود. مواد مورد منفعت گیری برای ساخت حامل باید در زمان راه اندازی بافت استخوان تازه، کاملا از بین برود و مواد سمی از خود بر جای نگذارند و از طرفی ماموریت آزاد کردن منیزیم و اکسیژن را به خوبی انجام بدهند. در نهایت موفق شدیم یک حامل کاملا تازه با ویژگی‌های مورد نظر بسازیم .

به حرف های این محقق این هیدروژل در قسمت‌های جراحی استخوان و پیوندهای استخوانی، قسمت‌های زیبایی و در صنعت داروسازی برای دارورسانی موثر می‌تواند مورد منفعت گیری قرار گیرد. این هیدروژل می‌تواند جایگزینی برای قسمت‌های از دست رفته استخوان به علت تشکیل بافت استخوان طبیعی توسط سلول‌های بنیادی، منفعت گیری از حامل‌ها برای دارو رسانی موثر باشد.

تا به حال از این مطرح، یک مقاله علمی در مجله ی معتبر جهانی و یک کنفرانس و دو مقاله علمی پژوهشی دیگر در حال چاپ است.

پروژه ” اختلاف استخوانی سلول های بنیادی مزانشیمی در داربست هیدروژلی با قابلیت رهایش اکسیژن و یون منیزیم” گفتن طرحی است که از سوی مینا ملکی و با راهنمایی رضا کریمی صوفلو و هدایت اکبر کارخانه در دانشگاه صنعتی امیرکبیر اجرایی شد.

انتهای مطلب/