به گزارش برنا؛ ما شیعیان با دقت به اینکه قائل به عصمت ائمه اطهار ـ علیهم السلام ـ هستیم لذا قائلیم همه حرکات و سکنات آنها از روی حکمت و مصلحت بوده است «فعل امام ـ علیه السلام ـ برای همه حجت است» و نمی توان بر آن ایراد گرفت. امّا در جواب به این سوال باید او گفت: مقصد امام حسین ـ علیه السلام ـ شناساندن ماهیت پلید حکومت اموی به مردم می بود. و مقصد دشمن، شدت عمل و سخت گیری هرچه بیشتر، بر امام ـ علیه السلام ـ و همراهان امام می بود.
اگر خواسته باشیم با کمی تفصیل جواب بدهیم باید بگوئیم:
اولاً‌ اگر این ایراد بر امام ـ علیه السلام ـ داخل باشد (که حضرت با گمان به اینکه علی اصغر ـ علیه السلام ـ کشته می شود، نمی بایست او را به میدان ببرد) باید او گفت: بعد حضرت اصلاً نمی بایست دست به قیام بزند! چون به طور یقین می دانست که اگر قیام کند به شهادت می رسد.
ثانیاً باید بر پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ هم ایراد گرفت که: حضرت با اینکه می دانست در جنگهایی که صورت می گیرد تعدادی از اصحابش کشته می شوند باز هم اصحابش را به جنگ با کفار می برده است. یقیناً باید دقت داشت که این کشته شدنها در راه خدا و برای نگه داری اسلام و رونق بخشیدن به اسلام بوده است و هلاکت نبوده است «اگر کسی کشته شدن در راه خدا را القاء نفس در هلاکت بداند باید زیاد تر غزوات پیامبر را به همین حساب بگذارد… و این به اجماع مسلمین صحیح نیست.»
در جنگ صفین وقتی عمار کشته شد «معاویه او گفت ما عمار را نکشته ایم کسی که او را به جنگ آورده یعنی علی کشنده اوست. گفتار معاویه را به علی ـ علیه السلام ـ خبر دادند فرمود: بنابراین کشنده حمزه سیدالشهداء هم رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ خواهد می بود که او را به جنگ با مشرکین برد»

بنابراین نمی توان او گفت: چون امام حسین ـ علیه السلام ـ علی اصغر را به میدان برده و گمان کشته شدن او را توسط دشمن می داده است بعد ـ العیاذ بالله ـ امام ـ علیه السلام ـ قاتل فرزند خویش است.
اساساً مقصد امام حسین ـ علیه السلام ـ از قیام این می بود که فساد و انحراف حکومت بنی امیه را به همه ثابت کند و مردم را از این جهل و ظلمتی که دچارش شده بودند نجات دهد لذا در زیارت آن حضرت در عید فطر و قربان می خوانیم «و بذل مهجته فیک حتی استنقذ عبادک من الجهاله و حیره الضلاله»امام جانش را در راه تو فدا کرد تا بندگانت را ازجهالت و گمراهی نجات دهد.
«امام ـ علیه السلام ـ قیام کرد با علم به اینکه کشته می شود. و زن و فرزندش اسیر می شوند. اما اسلام و احکامش باقی می ماند. مردم همه از خواب بیدار می شوند و اسلام حقیقی را با اسلام ساختگی فرق می نهند.»

 امام حسین ـ علیه السلام ـ نظرش این نبوده است که خود و یارانش را به کشتن دهد، بلکه قیام حضرت برای دقت دادن مردم می بود به فساد بنی امیه و اینکه حکومت آنها حکومت اسلامی نیست و آنها نظرشان محو و نابودی اسلام است. امام حسین ـ علیه السلام ـ به مردم دنیا ثابت کرد که اینها حاضر نیستند احدی از بنی هاشم زنده بماند حتی طفل شیرخوار را هم مقصد تیر خواهند کرد.
امام حسین ـ علیه السلام ـ برای بقای دین هرچه در اختیار داشت فدا کرد و با خود به قربانگاه کربلا برد و در راه مبدأ و مقصدِ مقدس خود از همه چشم پوشید.
در اینجا باید این نکته را اضافه کرد که اصلاً شاید بر امام حسین ـ علیه السلام ـ واجب بوده است که برای نجات علی اصغر ـ علیه السلام ـ و سیراب کردن وی از دشمن کمک بگیرد.
اما در جواب به تکه دوم سوال باید او گفت: اولاً عمر سعد (علیه اللعنه) توجهی به رعایت کردن شئون انسانی نداشت. او حاضر شده می بود فرزند دختر پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ را به شهادت رساند و آن همه جنایت بر خلاف شئون انسانی مرتکب شود. لذا کشتن علی اصغر ـ علیه السلام ـ هم نزد او اهمیتی نمی توانست داشته باشد.
حال فکر کنیم که در جریان کربلا علی اصغر ـ علیه السلام ـ را به شهادت نمی رساند. آیا این امر جهت می شود که بگوئیم: او می خواسته با نکشتن علی اصغر ـ علیه السلام ـ برای خود مشروعیت کسب کند و چون علی اصغر ـ علیه السلام ـ را نکشته، بعد شئون انسانی را رعایت کرده است؟
جنایات عمر سعد در کربلا برخلاف این ادعا می باشد. ثانیاً: اساساً عمر سعد مأمور به سخت گیری و انجام جرم و جنایت می بود. تا به اهداف دنیایی خویش نائل شود و با جلب نظر ابن زیاد حکومت ری را در اختیار بگیرد. لذا صبح عاشورا به طرف لشکر امام حسین ـ علیه السلام ـ آمد و تیری به لشکر امام ـ علیه السلام ـ انداخت و او گفت: «گواه باشید که نخستین کسی که تیر رها کرده منم.»
نامه ابن زیاد به عمر سعد حاوی این مطالب می بود «خوب ببین اگر حسین و یاران او به جهت حکم من بلاشرط تسلیم شدند آنها را با مسالمت نزد من روانه کن و اگر خودداری کردند بر آنها دعوا کن و بکش و بعد از کشتن پاره پاره کن… اگر تو فرمان مرا به کار ببری ما به تو پاداش یک مرد مطیع خواهیم داد و اگر خودداری کنی از حکومت ما و فرماندهی لشکر ما کنار برو…»
همچنین عمر سعد در جواب «حُر» که سوال می کند آیا تو با حسین خواهی جنگید؟ اینگونه می گوید: «آری، آری، به خدا جنگی خواهم کرد که آسانترین آن افتادن سرها از تنها و بریدن دستها خواهد می بود.»

اما نوشته دیگری که باید به آن اشاره شود اینست که، کشتن یک طفل شیرخوار برای دشمن خیلی اهمیت نداشته است و ربطی به قضیه تشنج و غیره نداشته است.
 
و لذا کتابهای تاریخی هم این قضیه را خیلی ساده و مختصر بیان کرده اند و از کنار آن قبل اند. به گفتن نمونه در منتهی الآمال آمده است که «… امام ـ علیه السلام ـ نزدیک خیمه آمد و با زینب او گفت: آن فرزند صغیر را به من بده تا او را وداع کنم. بعد او را بگرفت و خواست ببوسد که حرمله بن کاهل اسدی تیری بیفکند و در گلوی طفل آمد و او را ذبح کرد.»

ابن اعثم می نویسد: سپس از آنکه امام حسین ـ علیه السلام ـ حضرت علی اصغر ـ علیه السلام ـ را به میدان برد تا از دشمن طلب آب کند چون آواز حسین شنیدند، یکی از آن گروه تیری به سوی آن حضرت روان کرد. آن تیر بر گلوی آن طفل شیرخواره آمد…»
و آخرین نوشته این است که شهادت علی اصغر ـ علیه السلام ـ در جنگ رقم خورد و در جنگ هر اتفاق ناگواری ممکن است بیفتد. نیروهای آمریکائی و اسرائیلی هم پیوسته اطفال زیادی را در عراق و فلسطین به شهادت می رسانند. این عمل های نشانگر خباثت باطنی آنهاست که برای رسیدن به اهداف دنیوی خویش دست به هر جرم و جنایتی می زنند.