در چند سال تازه، پژوهش‌های مختلفی این ایده شگفت را اثبات کرده‌اند که تروما و تأثیرات توانایی‌های تلخ زندگی همانند جنگ، نسل‌کشی، سوءاستفاده و عوامل محیطی امکان پذیر به طور ژنتیکی از یک نسل به نسل دیگر منتقل شوند. به حرف های محققان توانایی تلخی که مهم باشد با فرد نمی‌میرد، بلکه بعد از او به شکلی به حیات خود ادامه می‌دهد.

این ایده که ما می‌توانیم حامل میراث ترومای نیاکانمان باشیم، برای برخی افراد قابل فهمیدن است، چون این افراد چیزی فراتر از مجموع ازمایش ها شخصی خود را حس می‌کنند. علمی که این اتفاق را توضیح می‌دهد «اپی‌ژنتیک» نام دارد؛ مطالعه‌ای که به بازدید نحوه روشن و خاموش‌شدن ژن‌ها می‌پردازد. این فرایند مولکولی، با افزودن یا حذف برچسب‌های شیمیایی به ژن‌ها، فعالیت برخی را تحکیم و برخی دیگر را خاموش می‌کند.

به حرف های «ایزابل مانسوی» (Isabelle Mansuy)، استاد نورواپی‌ژنتیک، ژنوم همانند «سخت‌افزار» بدن است، اما این «نرم‌افزار» اپی‌ژنتیک است که به ژن‌ها دستور می‌دهد چطور حرکت کنند و این نرم‌افزار دائماً در جواب به محیط درحال تحول است.

علم درمورد به ارث رسیدن تروما چه می‌گوید؟

بر پایه گزارش نشنال جئوگرافیک، تحقیقات بسیاری نشان داده‌اند که مکانیسم‌های اپی‌ژنتیک می‌توانند ردپای ترومای والدین را در ژن‌های فرزندان حک کند و این تأثیرات حتی تا چندین نسل ادامه یابد.

 «ریچل یهودا» (Rachel Yehuda)، استاد روانپزشکی، در تحقیقی روی ۳۲ بازمانده هولوکاست و فرزندانشان، یک نشانگر اپی‌ژنتیک اشکار را در ژن FKBP5 (که با اضطراب و PTSD مرتبط است) شناسایی کرد. این تحول ژنتیکی هم در بازماندگان و هم در فرزندانشان وجود داشت، اما در گروه کنترل (افرادی که هولوکاست را توانایی نکرده بودند) دیده نشد. این یافته مشخص می کند که ترومای یک مادر، حتی اگر در کودکی او رخ داده باشد، می‌تواند تبدیل تغییرات اپی‌ژنتیکی در تخمک‌هایش شود و بر سلامت روان فرزندانش تأثیر بگذارد.

تحقیقی دیگر روی قدیمی‌سربازان استرالیایی جنگ ویتنام تفاوت‌هایی را در الگوهای «متیلاسیون» (یکی از راه حلهای برچسب‌گذاری شیمیایی ژن‌ها) در DNA اسپرم سربازان مبتلا به PTSD در قیاس با سربازان سالم نشان داد. این الگوهای تغییریافته، با مشکلات سلامت روان در فرزندان این قدیمی‌سربازان نیز مرتبط می بود.

از آنجایی که تحقیق روی انسان‌ها زمان‌بر است، آزمایش‌های حیوانی فهمیدن ما را عمیق‌تر کرده‌اند. در یک آزمایش، موش‌ها را در معرض بوی شکوفه گیلاس قرار دادند و همزمان یک شوک الکتریکی خفیف به آن‌ها داخل کردند. موش‌ها به‌طور طبیعی یاد گرفتند از این بو بترسند. مسئله شگفت‌انگیز اینجا می بود که دو نسل بعدی این موش‌ها نیز با استشمام این بو، با این که هیچ زمان شوکی را توانایی نکرده بودند، عکس العمل هراس از خود نشان دادند.

این تحقیقات به این معنی نیست که سرنوشت ما از پیش تعیین شده است، بلکه مشخص می کند که ازمایش ها تکان‌دهنده، یک «سیگنال» بیولوژیکی از خود به جای می‌گذارند که می‌تواند بین نسل‌ها منتقل شود. درکل تا این مدت تحقیقات مختلفی دراین‌باره درحال انجام است؛ همانطور که «موشه اسزیف» (Moshe Szyf)، استاد فارماکولوژی دانشگاه مک‌گیل، می‌گوید، این رشته تحقیقات به بنیادی‌ترین سؤالات بشر می‌پردازند: «چه مقدار از سرنوشت ما از پیش تعیین شده است و چه مقدار از آن را خودمان کنترل می‌کنیم؟» تا بحال هیچ جواب قطعی برای این سؤالات یافت نشده است.