مقاله‌ای از یک پژوهشگر ایتالیایی به‌تازگی ادعا دارد که برخی از باکتری‌ها توان تبدیل خاک مریخ به اکسیژن را دارند و امکان پذیر در آینده ناظر منفعت گیری‌های واقعی از آنها برای پدیدآوردن حیات در مریخ باشیم.

تبدیل خاک مریخ به اکسیژن چطور امکان پذیر؟

میکروب‌های شدیددوست یا فرین‌دوست (اکستریموفیل) گروهی از جانداران می باشند که امکان رشد و تکثیر در محیط‌هایی با شرایط زیست زیاد دشوار را دارند. اخترزیست‌شناسان علاقه بسیاری به این موجودات دارند؛ چون نه‌تنها می‌توانند داده‌های مفیدی حوالی زیست در شرایط دشوار را به ما بدهند، بلکه نویدبخش منفعت گیری به گفتن ابزارهای واقعی در آینده می باشند. از جمله این چنین کاربردهایی می‌توان به تبدیل کردن مواد غیرقابل منفعت گیری برای دیگر موجودات به مواد اولیه مورد نیاز برای زیست اشاره نمود.

مقاله‌ای که به‌تازگی توسط یک پژوهشگر ایتالیایی در ژورنال علمی Acta Astronautica انتشار شده است، ادعا دارد که یک سیانوباکتر خاص به نام Chroococcidiopsis که در رده باکتری‌های شدیددوست قرار می‌گیرد، پتانسیل منفعت گیری به گفتن یک از همین ابزارها را دارد. این باکتری طبق معمولً در بیابان‌ها یافت می‌شود و پراکندگی وسیعی در قاره‌های مختلفف از جمله آسیا، آمریکای شمالی و قطب جنوب دارد.

پژوهش‌های قبلی در پروژه‌هایی همانند BOSS و ‌BIOMEX نشان داده می بود که باکتری مذکور می‌تواند بعد از سپری کردن زمان وقتی در فضا و زمان برگشت به زمین، عمل به ترمیم DNA خود کند و هم چنان به زیست ادامه دهد. حتی بعد از گذشت زیاد تر از یکسال روبه رو با پرتوهای کیهانی موفق نشد جهش خاصی را در این گونه تشکیل کند و نسل‌های بعدی هم چنان دارای توانمندیهای نسل‌های اولیه بودند. این چنین ثابت شده است که اعضای این خانواده می‌توانند دماهای زیاد پایین حتی تا ۸۰- درجه سانتی‌گراد را تحمل کنند و از قوت بقای زیاد بالایی برخوردار می باشند.

اکنون داده‌های تازه مشخص می کند که سیانوباکتر نام برده، قادر است در خاک ماه و مریخ هم به زیست خود ادامه دهد و از طریق فتوسنتز، انرژی مورد نیاز خود را تامین نماید. آزمایش‌ها نشان داده است که حجم زیاد پرکلرات حاضر در خاک مریخ، تاثییر بسزایی روی زیست این باکتری نداشته است و مکانیسم‌های ترمیم DNA آن، قادر به از بین بردن صدمه‌های داخل شده توسط یون‌های پرکلرات می باشند.

همه موارد حرف های شده در بالا، علتمی‌شود تا سازمان‌های فضایی به‌جستوجو بازدید زیاد تر میکروب‌های شدیددوست از جمله Chroococcidiopsis باشند و نحوه زیست در فضا همراه با مکانیسم ترمیم ژنوم آنها را مورد مطالعه بیشتری قرار دهند. این چنین میکروب‌هایی نه‌تنها پتانسیل تامین اکسیژن مورد نیاز در سطح دیگر سیارات همانند مریخ را دارند؛ بلکه احتمالا بتوان روزی از سیستم ترمیم DNA آنها برای درمان تعداد بسیاری از بیماری‌های ژنتیکی یا اکتسابی همانند سرطان منفعت گیری نمود.