عابد اکبری، کارشناس مسائل بین‌الملل، در او مباحثه با خبرنگار سیاسی خبرگزاری برنا درمورد فعال شدن مکانیزم ماشه او گفت: این سازوکار در حقیقت برگشت دادن همه قطعنامه‌های قبل شورای امنیت ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل است. تفاوت مهم آن با تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا یا اتحادیه اروپا در الزام‌آور بودن برای همه اعضای سازمان ملل است. با این حال، ایران طی دو دهه قبل توانسته در سخت‌ترین شرایط تحریمی، سازوکارهای جایگزینی همچون شبکه‌های مالی منطقه‌ای و قراردادهای طویل مدت با شرکای آسیایی را فعال کند. به این علت هرچند فضای همکاری برای برخی شرکا پرهزینه‌تر خواهد شد، اما این به معنی قطع کامل تعامل های ایران نیست.

او گفت: اتحادیه اروپا در این شرایط هم چنان می‌تواند بر شدت و نحوه اعمال محدودیت‌ها تاثییر بگذارد. به‌گفتن نمونه، نگه داری کانال‌های مالی بشردوستانه، تسهیل دسترسی ایران به دارو و اقلام حیاتی یا تشکیل فضا در حوزه‌های غیرتحریمی از جمله اقداماتی است که اروپا قادر به انجام آن خواهد می بود.

این کارشناس مسائل بین‌الملل فرمود: اروپا امروز با یک انتخاب راهبردی روبه‌روست. اگر فقطً تابع سیاست‌های واشنگتن باشد، جایگاه خود را به‌گفتن یک بازیگر جدا گانه بیشتر از پیش تضعیف خواهد کرد. اما اگر ابتکار عمل تهران را فرصتی برای او مباحثه برداشت کند و در اجرای اسنپ‌بک رویکردی تعدیل ‌شده در پیش گیرد، هم منافع امنیتی خود در خاورمیانه را نگه داری خواهد کرد و هم می‌تواند نشان دهد که سیاستی فراتر از دنباله‌روی صرف دارد.

اکبری در ادامه خاطرنشان کرد: چشم‌انداز تعامل های ایران بعد از فعال شدن مکانیزم ماشه نه قطع روابط، بلکه بازتعریف مسیرهای همکاری است. تهران استراتژی تنوع‌بخشی به روابط را جستوجو می‌کند؛ از جمله تحکیم پیوندهای اقتصادی با چین و روسیه، گسترش همکاری‌ها در قالب بریکس، منفعت گیری از ارزهای ملی در مبادلات و اندوخته‌گذاری بر ظرفیت‌های داخلی. این روال به گمان زیادً بعد از اسنپ‌بک شدت بیشتری خواهد گرفت و وزن تعامل های ایران بیشتر از قبل به سمت شرق و قوت‌های غیرغربی منتقل خواهد شد.

وی در آخر پافشاری کرد: ایران هم چنان بر او مباحثه و همکاری پای می‌فشارد، چرا که ارامش خاورمیانه، امنیت انرژی و مدیریت مشکلاتهای فراملی تنها از مسیر تعامل سازنده مقدور است. اگر اروپا از این زمان منفعت گیری کند، امکان شکل‌گیری الگویی متوازن از همکاری وجود دارد؛ اما اگر راه تقابل و اعمال سختی حداکثری را برگزیند، نتیجه‌ای جز تعمیق شکاف و سوق یافتن ایران به ائتلاف‌های جانشین نخواهد داشت؛ روندی که نه به سود اروپا خواهد می بود و نه به سود ارامش منطقه.

انتهای مطلب