قضیه گرمایش جهانی هرساله بغرنج‌تر می‌شود، در این چنین حالت وخیمی ایده منفعت گیری از اقیانوس‌ها برای جذب دی‌اکسید کربن (CO2) دلنشین‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. اما مطالعات تازه آب پاکی را روی دست طرفداران این ایده می‌ریزد. کارشناسان هیئت دریایی اروپا هشدار خواهند داد که شتاب‌زدگی در اجرای این مطرح‌ها بدون نظارت دقیق، می‌تواند خطرات جبران‌ناپذیری برای اکوسیستم دریایی داشته باشد.

بر پایه گزارش ScienceDaily، مطالعات کارشناسان هیئت دریایی اروپا، تکنولوژی‌های جاری تا این مدت برای تبدیل اقیانوس به مخزن کربن آماده نیست. آنها پافشاری می‌کنند تا وقتی که پادمان‌های امنیتی قوی تشکیل نشود و اثبات نشود که این راه حلها (موسوم به mCDR) بدون تشکیل مشکلات زیست‌محیطی تازه کار می‌کنند، نباید آنها را در مقیاس بزرگ اجرا کرد.

«هلن موری»، محقق ارشد انستیتوی تحقیقات هوای نروژ، می‌گوید: «اقیانوس‌ها می‌توانند بخشی از راه‌حل باشند، اما ما باید قبل از گسترش کار، راه حلهای محافظت از آن‌ها را تحکیم کنیم. قضیه حفاظت از اقیانوس به صلاح عموم است.»

حذف دی‌اکسیدکربن با اقیانوس‌ها

راه حلهای mCDR بر ظرفیت طبیعی اقیانوس برای جذب کربن تکیه دارند و به دو دسته کلی تقسیم خواهد شد:

1. راه حلهای بیولوژیکی: شامل افزایش رشد پلانکتون‌ها یا جلبک‌های دریایی است تا زمان رشد، دی‌اکسید کربن را جذب کنند.
2. راه حلهای شیمیایی و فیزیکی: شامل سیستم‌هایی است که مستقیماً CO2 را از آب دریا استخراج می‌کنند.

کربن استخراج‌شده سپس در رسوبات اعماق دریا، بستر اقیانوس یا ساختارهای زمین‌شناسی ذخیره می‌شود. اما قضیه مهم اینجاست که تا این مدت نمی‌دانیم این دستکاری‌ها چه تأثیری بر زنجیره غذایی دریایی خواهد داشت.

اکنون راه‌حل مهم سازمان‌ها قطع مصرف سوخت‌های فسیلی است، بعد چرا اصلاً باید به سراغ این چنین راه‌حل‌های پیچیده‌ای رفت؟ در جواب باید او گفت برخی صنایع همانند هوانوردی و کشتیرانی به سختی کربن‌زدایی خواهد شد. مطابق اهداف Net Zero باید تا سال ۲۰۵۰ همه انتشار کردن کربنی را که می‌توانیم حذف کنیم و مابقی را با جذب کربن از جو جبران کنیم. مطابق سناریوهای هیئت بین‌دولتی تحول اقلیم (IPCC) ما نیاز داریم تا آخر قرن سالانه بین ۵ تا ۱۰ گیگاتن CO2 را از جو حذف کنیم. به همین علت ایده‌ای همانند انتقال CO2 به اقیانوس‌ها نقل شد.

بزرگ‌ترین مانع فنی این چنین راهکاری ماهیت متغیر اقیانوس است. برخلاف ذخیره کربن در سنگ‌های زیرزمینی خشکی، اقیانوس مدام درحال حرکت است. هلن موری توضیح می‌دهد: «اگر کربن را در اقیانوس ذخیره کنید، مدیریت و پایش آن زیاد دشوار است چون اقیانوس ساکن نمی‌ماند.» این نوشته علتایجاد چالش‌های گوناگون می‌شود: برای مثال چطور می‌توان ثابت کرد که یک شرکت واقعاً مقدار ادعا شده کربن را حذف کرده است؟ یا این که چه تضمینی وجود دارد که کربن ذخیره‌شده بعد از چند سال مجدد به جو بازنگردد؟

مطلب نهایی گزارش محققان این است که برتری مطلق باید با افت انتشار کردن گازهای گلخانه‌ای باشد که راه حلهای آن شناخته‌شده و اثبات‌شده می باشند. تکنولوژی‌های دریایی تا این مدت نابالغ‌اند و تا وقتی که استانداردهای نظارتی دقیق برای آن‌ها تدوین نشود، نباید به گفتن استراتژی مهم در نظر گرفته شوند.